Przy Najświętszym Sakramencie serce się rozpala. Doświadczenie tego uczy.
(Matka Kolumba Białecka)
Zgromadzenie Sióstr św. Dominika ma charakter kontemplacyjno – czynny, dlatego życie każdej z Sióstr oscyluje pomiędzy aktywnym zaangażowaniem w dzieła apostolskie, a modlitewnym trwaniem w obecności Pana. Nie do przecenienia w naszym życiu są codzienne chwile adoracji Jezusa wystawionego w monstrancji lub w tabernakulum. Towarzysząca im cisza pozwala każdej Siostrze na nawiązanie osobistego dialogu z Boskim Mistrzem. Podczas adoracji doświadczamy prawdy, że „kto otrzymał łaskę tej szczególnej komunii miłości z Chrystusem, czuje się jakby pochłonięty jej żarem: On jest najpiękniejszy z synów ludzkich (Ps 45 [44], 3) — jest Niezrównany" (św. Jan Paweł II, Vita consecrata 15).
Jako że kaplica jest centrum każdego domu zakonnego, często na chwilę przychodzimy pokłonić się Panu Jezusowi: w ciągu dnia pośród obowiązków, gdy wychodzimy lub wracamy do domu, a także po posiłku, by podziękować za Boże dary. Te krótkie nawiedzenia pozwalają nam pamiętać o obecności Boga w codziennym życiu.
W Pierwsze Czwartki miesiąca w większych klasztorach trwa całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu. Zaczyna się po porannej Mszy świętej, a kończy przed Modlitwą na zakończenie dnia. Siostry przez cały dzień trwają na modlitwie. W domu Nowicjatu w Białej Niżnej zachował się do dziś zwyczaj dzwonienia o pełnych godzinach, dzwonem na korytarzu podczas całodziennego wystawienia. Wtedy każda Siostra, tam gdzie jest, przyklęka na moment zwracając się w stronę kaplicy, pozdrawiając w cichej modlitwie Pana Jezusa.
Cześć Jezusowi w Hostii oddajemy także przez postawę ciała. Gdy jest On wystawiony w monstrancji, przechodząc klękamy na oba kolana i głęboko się skłaniamy.
Jak dobrze być razem w ciszy przed Panem. Tu wspólnota zakonna odnajduje swój fundament. Siostry zwrócone w jednym kierunku, objęte miłosnym spojrzeniem Oblubieńca, złączone z aniołami i świętymi wielbiącymi Boży Majestat, stają się znakiem Królestwa Bożego na ziemi...
