Z pielgrzymką u bł. Solanusa
5 marca, 2019
Zmarła Matka Kolumba Lis OP
6 marca, 2019(…) nasze powołania zawsze będą miały podwójny wymiar: korzenie w ziemi i serca w niebie. Nie zapominajcie o tym. (Papież Franciszek)
To piękne i głębokie zdanie zostało wypowiedziane przez Ojca Świętego podczas pielgrzymki do Chile i Peru, skierował je do duchowieństwa i osób konsekrowanych. Myślę, że każdy chrześcijanin jest powołany do tego, by te słowa stały się rzeczywistością jego życia. Czas Wielkiego Postu, przygotowywanie się do Świąt Paschalnych na nowo „podrywa” nas do tego, by zadać sobie właśnie to pytanie: gdzie jestem wrośnięta/wrośnięty? gdzie szybuje moje serce?
Ziemia i niebo – można by się długo zastanawiać jak połączyć w sobie i z sobą te dwie rzeczywistości. Papież pragnie nam to pokazać i powiedzieć, że nie można być oderwanym od ziemi, trzeba zapuścić głęboko korzenie w „Człowieczeństwie” na wzór naszego Pana, spotkać się ze swoją słabością, żyć pełnią życia, kochać, marzyć, pracować, być dla innych, widzieć to co nas otacza dookoła. Jednak to za mało by realizować swoje powołanie życiowe. Nie może zabraknąć tego drugiego elementu – zakorzenienia serca, które już żyje niebem, jest wniebowzięte. Nie jesteśmy powołani by zapuścić korzenie w ten przemijający świat, mamy go kochać, żyć w nim, ale naszym celem jest życie wieczne. Odpowiednia proporcja i harmonia pozwoli nam wypełniać misję chrześcijan, którą prawdziwie ujmuje w słowach św. Paweł „niby nieznani, a przecież dobrze znani, niby umierający, a oto żyjemy, jakby karceni, lecz nie uśmiercani, jakby smutni, lecz zawsze radośni, jakby ubodzy, a jednak wzbogacający wielu, jako ci, którzy nic nie mają, a posiadają wszystko. Można by dodać jeszcze „jakby żyjący na ziemi, a przecież przebywający sercem w niebie”.
Niech czas Wielkiego Postu będzie dla nas wszystkich „dotknięciem” ziemi i swoich korzeni, oraz wypuszczeniem serca, Tam, gdzie ma przebywać na wieki…
s. Łucja Rado OP
