Jezus przemierzał miasta i wsie, nauczając i odbywając swą podróż do Jerozolimy.
Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?»
On rzekł do nich: «Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas, stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam!”, lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”. Wtedy zaczniecie mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś”.
Lecz On rzecze: „Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy, którzy dopuszczacie się niesprawiedliwości!” Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym.
Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi». (Łk 13,22-30)

Jezus nie udziela bezpośredniej odpowiedzi na pytanie: „Czy tylko nieliczni zostaną zbawieni?” Święty Paweł napisał, że Bóg „pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1Tm 1,4). Ale Ewangelista Łukasz daje nam trudny obraz: „ciasne drzwi”, jak bramka na stadionie. Nie możemy przyjmować zbawienia za coś oczywistego. Każdy artysta, muzyk i sportowiec będzie mówił o treningu, poświęceniu i zaangażowaniu. Jezus wzywa nas do przemyślenia tego, co jest dla nas ważne i do zweryfikowania naszych wysiłków. Zbawienie pozostaje darem Boga: zostaliśmy odkupieni w Jezusie i nie jesteśmy w stanie niczym na nie zasłużyć. Ale potrzebna jest gotowość i pragnienie wyrażane w codziennych decyzjach wiary i nawrócenia, aby zbawienie przyjąć i nim żyć.

Czas modlitwy uczy mnie słuchania i przygotowuje do odpowiedzi na Słowo Boże. Pomyślę: Czy moje zbawienie i zbawienie innych ludzi jest dla mnie wartością nadrzędną, której podporządkowuję całe swoje życie?