Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!» Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli.
A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie». (Mt 17, 1-9)

Ważne wydarzenia Jezusa dokonywały się na górach. Mamy Górę Błogosławieństw, Górę Kalwarię, czy przedstawioną w dzisiejszej Ewangelii Górę Przemienienia. Możemy zadać sobie pytanie, czym tak naprawdę było Przemienienie Jezusa?

Obecni z Jezusem apostołowie Piotr, Jakub i Jan widzieli dotychczas tylko ludzką naturę Jezusa, natomiast na Górze Przemienienia apostołowie zobaczyli również boską. Wygląd Jezusa, Jego twarz, jak i odzienie stało się lśniąco białe. Możemy ten blask porównać z wnętrzem – ze zjednoczeniem z Ojcem.

Jezus zabrał ze sobą swoich uczniów, oderwał ich od codzienności, od pracy, aby mogli wraz z Nim zanurzyć się w miłości Ojca. Czas Wielkiego Postu może być dla nas takim czasem zatrzymania się, oderwania od zgiełku codziennego życia i wpatrzenia się w przemienione oblicze Jezusa. Wtedy możemy w sposób całkowity oddać Jezusowi swoje troski, zmagania, słabości, aby On je przemienił. Byśmy z ufnością i miłością mogli powiedzieć ,,Panie, jak dobrze, że tu jesteśmy…”