---

Pójdę kędy mnie woła, mój Bóg i mój Pan. Pójdę po śladach Jego purpurowej krwi.
Przez cierniste rozłogi i przez lilii łan. Przez jasny uśmiech szczęścia i żar gorzkiej łzy.
Nie pytajcie mnie czemu i gdzie niosę krok. Jezus zabrał mi serce i kochaniem zmógł.
On mi rzekł: pójdź, więc idę i wytężam wzrok . Za śladem, kędy stąpał mój Pan i mój Bóg.
Idę za Nim, o nie wiecie jak dobrze jest nam. On mi serce przemienił, całe w lutni kształt.
Nawiązał struny złote, więc Mu gram i gram. Pieśń bez słów, która wznieca miłowania żar.

Powołanie do służby Bożej w zakonach, instytucjach, zgromadzeniach to całkowite oddanie swego życia Bogu i można je ukazać w słowach:

JEZUS – Celem powołanych jest całkowite poświęcenie się umiłowanemu nade wszystko Synowi Bożemu. „O Jezu utajony w Najświętszym Sakramencie, weź moją osobę w swoje posiadanie, abyś Sam ze mną, we mnie i przeze mnie wszystko czynił, cierpiał, mówił, myślał, abym już nie ja, ale abyś Ty żył we mnie dla chwały swego Ojca. Pociągnij mnie skutecznie do siebie, abyś się stał wszystkim dla mnie… Matko Boża… Ty mnie wychowuj dla Niego i według Jego myśli.” (M. Kolumba Białecka)
Największym wyrazem Jego miłości dla nas powołanych jest Krew przelana na krzyżu.

WSPÓLNOTA – tym, co nas łączy jest wspólny ideał, misja oraz miłość do Kościoła. Wspólnoty powołanych są zjednoczone jednością Ojca i Syna i Ducha Świętego. Każdy powołany wnosi w tę wspólnotę, w której przebywa swój własny wkład, swoje talenty, zależnie od powołania i roli, jaką ma do spełnienia. Jedność i zarazem różnorodność to wielkie bogactwo Kościoła, które zapewnia mu ciągły i dynamiczny rozwój. W duchu wielkiej odpowiedzialności wobec Jezusa nieustannie obecnego w Kościele, staramy się tę jedność urzeczywistniać dla dobra całej wspólnoty. A zatem najcenniejszym darem, jaki może powołany ofiarować innym, jest Jezus obecny pośród nas.

MISJA, APOSTOLSTWO – „Osoba zakonna – to dziecko pełne prostoty, która Boga ma za Oblubieńca, a Kościół za Matkę, rodzeństwem dla niej to ludzkość cała, zwłaszcza cierpiąca i potrzebująca wsparcia w jakikolwiek sposób”. (M. Kolumba Białecka)
Dla powołanych w Kościele największym zadaniem jest innym pomagać do zbawienia przez: modlitwę, spotkanie i pracę.

Osoby powołane ukazują światu w wymowny sposób wzajemne poszukiwanie Boga i człowieka, osoby te, przez samo swe istnienie są swego rodzaju ,,pomostem" do Boga dla tych wszystkich, którzy Go spotykają, są przypomnieniem, odnośnikiem. A wszystko to na mocy pośrednictwa Jezusa, który został namaszczony przez Ojca. Jezus jest fundamentem!
Jezus, który dzielił nasze słabości, abyśmy mogli mieć udział w Jego boskiej naturze.

Powołaniem ludzi Jezusa jest świadczenie o miłosierdziu Boga. Podtrzymują one doświadczenie Bożego przebaczenia, ponieważ mają świadomość swojej małości, czują się odnowionymi i spowitymi w świętość Boga, bo uznają swój grzech. Im bardziej są blisko Boga, tym bardziej są przydatni dla innych. Osoby konsekrowane doświadczają łaski miłosierdzia i przebaczenia Bożego nie tylko dla siebie, ale również dla braci, będąc powołanymi do niesienia w sercu i modlitwie lęków i oczekiwań ludzi, zwłaszcza tych, którzy są daleko od Boga. Powołani do działania w różnych charyzmatach, aby czynić dobro nie czekają na okazje specjalne. Próbują wykorzystać zwyczajne sytuacje.

Bogactwem zakonów, instytutów i zgromadzeń jest to, co czynią przez swoje charyzmaty dla Kościoła i są wyraźnym znakiem całkowitego oddania się Jezusowi. Można powiedzieć, sięgając do Ewangelii, że są niczym światło, którego nie chowa się pod korcem, ale stawia na świeczniku, by wszystkim świeciło. Osoby powołane pokazują światu, że wspólnoty w swej różnorodności charyzmatów i jako Kościół idziemy razem drogą wyznaczoną nam przez Jezusa. Ważne, by w tej różnorodności charyzmatów to Jezus był najważniejszy. Jego światło rozświetla mroki i decyduje o pięknie naszego życia. Osoba powołana jest zwiastunem Bożym, która w świecie ogarniętym przez mrok ma ukazywać Jezusa światło i głosić słowo nadziei. Powołani swoją codzienną ofiarą konsekrowanego życia mają wskazywać na te wartości, które przypominają o życiu nadprzyrodzonym, czyli prowadzą innych do wiary w Boga i dążenia do świętości. Tego świadectwa miłości, jedności i trwania we wspólnotach różnych chryzmatów potrzeba dzisiaj światu, aby jak powiedział Jezus, ludzie << widzieli nasze dobre uczynki i chwalili Ojca, który jest w niebie >> (Mt 5, 16).

Dlatego dążąc do świętości przez dar powołania i dar różnych charyzmatów wyśpiewajmy Jezusowi radosnymi sercami:
„ Cóż Ci Jezu damy za Twych łask strumienie?
Z serca Ci składamy korne dziękczynienie.
Panie nasz Króluj nam, Boże nasz Króluj nam.
Poprzez wieczny czas Króluj Jezu nam”. Amen.

---