Bóg moim ideałem
4 czerwca, 2020
Dajmy się zarazić miłością!
16 czerwca, 2020Obie były kobietami wyrazistymi – jedna z pasją dążyła do wyznaczonych celów, druga była wnikliwą obserwatorką, która skrzętnie notowała w pamięci ważne wydarzenia. Obie kochały Boga, Zakon, św. Dominika i bł. Jordana. Obie mieszkały razem w jednym klasztorze. Bł. Diana i bł. Cecylia. Kim były?
To dzięki jej namowom dominikanie otrzymali w Bolonii kościół św. Mikołaja. Jej ojciec był właścicielem posesji, na której znajdowała się budowla i nie był zbytnio przekonany do białych zakonników. Diana szybko zaprzyjaźniła się ze św. Dominikiem i zapragnęła wstąpić do jego zakonnej rodziny. Gdy nie mogła zrealizować swojego zamiaru, podstępem uciekła do augustianek w Ronzano, skąd rodzina wywlekła ją siłą, łamiąc przy tym żebro. Dopiero sekretny list od Dominika uspokoił dziewczynę, która doczekawszy pełnoletności ponownie wstąpiła do klasztoru, gdzie czekała na ukończenie budowy ufundowanego przez siebie klasztoru dominikanek w Bolonii. Przeniosła się do niego wraz z czterema innymi siostrami w wiosną 1223 roku. Diana przyjęła habit dominikański z rąk następcy św. Dominika, bł. Jordana z Saksonii w Uroczystość Apostołów Piotra i Pawła. Do dziś zachowała się bogata korespondencja Jordana i Diany.
Niebawem do bolońskiego klasztoru św. Agnieszki dołączyły cztery siostry z Rzymu. Odbyły one solidną formację prowadzoną przez samego św. Dominika, który codziennie odwiedzał siostry i udzielał im nauk. Wśród nich obecna była siostra Cecylia, której zawdzięczamy m.in. informacje o duchowości Dominika i jego wyglądzie zewnętrznym. Mniszki te wysłane zostały przez samego Ojca świętego, Honoriusza III, aby formować młode siostry zgodnie ze wskazaniami św. Ojca Dominika.
Pisma Diany Andalo oraz Cecylii Cesarini stanowią cenne źródła dominikańskiej duchowości. Dziś w naszym Zakonie obchodzimy ich wspomnienie liturgiczne.
