Pwt 4,32-34.39-40
Ps 33
Rz 8,14-17
Mt 28,16-20

„Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem” (Pwt 4, 39). Pan jest Bogiem, ale my się tym chyba wcale nie przejmujemy. To tak, jakby garnek zupełnie zapomniał o istnieniu garncarza. Obojętność. Ogromnie ranimy tym Boga – Miłość, naszego Stwórcę. Autor natchnionych tekstów Starego Testamentu zachwyca się: „Przez słowo Pana powstały niebiosa (…) Bo On przemówił i wszystko się stało” (Ps 33, 9). Cóż za potęga! Człowiek nie może ogarnąć kosmosu, ledwo coś tam wie o Układzie Słonecznym, a o Stwórcy tego Wszystkiego nie pamięta, nie odnosi się do Niego ze czcią. „Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego (Pwt 4, 39). Czyż mnie to nie zachwyca, nie wprawia w zdumienie!? A przecież „Słowo Pana jest prawe, a każde Jego dzieło godne zaufania” (Ps 33, 4). Po zachwycie i kontemplacji mojego Boga przychodzi bezgraniczne zaufanie do Niego i niezachwiana pewność, że wszystko, co pochodzi z Jego ręki jest dobre i wypływa z miłości, nawet jeśli ja nie rozumiem. „Dusza nasza oczekuje Pana” (Ps 33, 20). Czy moją duszę trawi tęsknota za moim umiłowanym Panem? To nie tęsknota bez nadziei.

„Udzielajcie im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). Od momentu chrztu mój potężny Stwórca mieszka we mnie! Ojciec i Syn i Duch Święty uczynili sobie we mnie nędznym mieszkanie i mój niezmierzony Bóg stał się takim bliskim. „A oto Ja jestem z wami aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Uwielbiam Cię za to, mój Umiłowany!