W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: «Nie mają wina». Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy jeszcze nie nadeszła godzina moja?» Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Jezus rzekł do sług: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi. Potem powiedział do nich: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Ci więc zanieśli. Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory». Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. (J 2, 1-11)

Cud w Kanie Galilejskiej jest miejscem objawienia chwały Pana Jezusa. A jednocześnie dzieje się to pośród zwykłych ludzi w ich codzienności. Jezus w raz z Apostołami i Maryją pojawiają się na weselu. O czym to świadczy? Pan przychodzi do naszego życia, do tego, czym żyjemy, do radosnych momentów i trudnych spraw. Przychodzi, by to uświęcić, przemienić swoją łaską, obdarzyć nadzieją, nową radością. Przychodzi ze wspaniałą Kobietą – Maryją, która nie zatrzymuje wzroku na sobie, ale wskazuje na Syna – Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie. Słowa Maryi możemy potraktować jako pewnego rodzaju testament. Wpatrując się w Jezusa, słuchając Jego słowa, troszcząc się o relację z Nim, będziemy szczęśliwi. Radość z Kany stanie się naszym udziałem, bowiem nie zabraknie nam wina Bożej radości i wesela. Bo Pan jest blisko.