Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: «Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: „Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat pojmie ją za żonę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu”. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i zmarł bezdzietnie. Pojął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę». Jezus im odpowiedział: «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzewie, gdy Pana nazywa „Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją». (Łk 20, 27-38)

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje nam, jak bardzo różni się nasze myślenie, od myślenia Boga. Saduceusze, którzy nie wierzyli w zmartwychwstanie, przedstawiają Jezusowi sytuację, w której kobieta po śmierci męża, zostaje powtórnie wydana za mąż za jego brata. Sytuacja powtarza się kilkakrotnie, ponieważ bracia umierają, a żaden z nich nie doczekał się z nią potomstwa. Na końcu umiera ona. Po opowiedzeniu tej historii pytają Jezusa, czyją żoną będzie ona w momencie zmartwychwstania, chcąc poddać pod wątpliwość naukę o zmartwychwstaniu.

Jezus natomiast pokazuje, że rzeczywistość, jaka czeka nas po zmartwychwstaniu, jest zupełnie inna. Tam będziemy patrzeć inaczej. Wszyscy przebywając w bliskości Boga, będziemy jedynie trwać, ciesząc się chwałą zmartwychwstania, byciem w Królestwie Tego, który nas stworzył.

Rzeczywistość zmartwychwstania jest trudna do zrozumienia naszym umysłem. Musimy zgodzić się na tę tajemnicę wiary, która teraz może budzić w nas pewien niepokój, bo jest czymś, czego jeszcze nie znamy. To przestrzeń na którą możemy czekać i którą możemy cieszyć się patrząc oczami serca. Śmierć jest pewnym etapem, który musimy przejść, aby zacząć żyć naprawdę. Żyć z Bogiem, który jest Bogiem żywych.

Nie bójmy się tego. Żyjmy tak, aby razem spotkać się w niebie i móc wspólnie wielbić Boga, dla którego wszyscy żyjemy.