Na drodze wielkopostnych postanowień czasem pojawia się zwątpienie, rezygnacja... Nadeszła II Niedziela Wielkiego Postu, a my być może już zdążyliśmy sobie uwić wygodne gniazdko z myślą: „jest dobrze – teraz tylko czekać na Święta Wielkanocne.” A Pan Bóg mówi: nie! To nie jest czas na odpoczynek, stagnację! Dziś do Abrama wypowiada słowa: „WYJDŹ z twojej ziemi...”, a trzech wybrańców sam wyprowadza na górę Przemienienia. Na nowo zaprasza do podjęcia wysiłku. Każda chwila naszego życia jest jedyna, niepowtarzalna – nie możemy go tak po prostu przespać.
Pan Jezus ukazuje swoją chwałę, swoje Boskie Oblicze, a Piotr, Jakub i Jan mimo wszystko nie umierają z przerażenia. Przecież dobrze znali historię Izraela, spojrzenie na Boga kończyło się śmiercią... Zadziwiająca jest postawa Piotra. „Panie, dobrze, że tu jesteśmy”, dobrze, że widzimy Cię takiego. Niektórzy mogliby stwierdzić, że to głupota, że Piotr zupełnie nie wie, co mówi. Dla mnie jednak to ważny moment. Ma odwagę się odezwać. Chce działać. Jakby podświadomie czuł, że ta chwila, spotkanie z TAKIM Mistrzem, będzie miało ogromne znaczenie – gdy spełni się to, co Chrystus zapowiedział trochę wcześniej – że wiele wycierpi, że będzie zabity, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie. Jezus chce, by serce Piotra pamiętało o Jego wszechmocy. Chce, by także nasze serca miały w sobie wyryty ten obraz w chwilach, kiedy będzie się wydawało, że nasza sytuacja życiowa jest tak beznadziejna, że nawet On nie da rady. Bóg nigdy nie traci swojej wszechmocy. Potrzebuje jednak naszego zaufania i przyzwolenia, by móc zacząć działać. By działał według swojego planu.
Zachwyca mnie zawsze to, że kiedy uczniowie na górze Tabor usłyszeli głos z nieba i padli na ziemię z przerażenia, Pan Jezus zbliża się do nich, DOTYKA i mówi: „wstańcie, nie lękajcie się!” Chrystus przypomina, że nie jest Tym, który zatraca, ale Tym, który... kocha. To jest prawda, która wypływa z dzisiejszej Ewangelii i napawa nadzieją.