Oz 6,3–6
Ps 50
Rz 4,18–25
Mt 9,9–13

W dzisiejszym pierwszym czytaniu z Księgi proroka Ozeasza Pan Bóg zwierza się nam ze swojej tęsknoty: „Miłości pragnę…” (Oz 6,6). Wszechmocny samowystarczalny Stwórca żebrze o moją miłość! Dobrze wie, że ona „podobna jest do (…) rosy, która prędko znika” (Oz 6, 4). Zna moją kondycję, kruchość, ale mimo to pragnie mnie.
W Ewangelii widzimy Jezusa wychodzącego z inicjatywą, zapraszającego ludzi po imieniu, jakby chodził i proponował człowiekowi relację miłości. Przychodzi szczególnie do tych, którzy się pogubili: Mateusz, celnicy, grzesznicy. Właściwie wszyscy bohaterowie dzisiejszej Ewangelii są pogubieni, pobożni faryzeusze też. Tylko jedni zdają sobie z tego sprawę, a inni nie. Ci drudzy nie pozwalają Chrystusowi siebie znaleźć. I ze mną jest podobnie, dopóki uważam siebie za tzw. porządnego człowieka, samowystarczalnego, dopóty nie pozwalam Bogu znaleźć mnie. A przecież Jemu nie chodzi o moje wielkie czyny, lecz o moją miłość. Czy ja Go kocham?