2 Krl 4,8–12a.14–16a
Ps 89
Rz 6,3–4.8–11
Mt 10,37–42

Kiedy tylko przeczytałam czytania na dzisiejszą niedzielę, przypomniałam sobie zdanie, które kiedyś usłyszałam na rekolekcjach: Szczęście pochodzi nie z posiadania tego, co się chce, co Bóg mógłby nam dać, ale z pragnienia tego, co już się posiada, co Bóg akurat nam daje.

Elizeusz i małżeństwo z Szunem są tego doskonały przykładem. Bez pretensji do Boga, do kogokolwiek, że nie mają potomstwa. Nie dzielą się swoim cierpieniem nawet z Elizeuszem. Przyjmują to jako wolę Boga. W tym wszystkim są otwarci na potrzeby innych, ich gościnność jest urzekająca. Tak często brakuje nam ufności wobec miłującego Boga. Biegamy za szczęściem tam, gdzie go nie ma. Nie cieszymy się darami Boga, bo ich nie widzimy. Ciągle nam mało. A słońce wstaje dla nas każdego dnia, ptaki śpiewają dla nas za oknem, praca jest, na stole chleb i Bóg ze swoim Eucharystycznym Chlebem, dostępny, kiedy tylko my znajdziemy dla Niego czas. 

Na wieki będę sławił łaski Pana - tak niech się stanie w Twoim i moim życiu.

Ewangelia daje odpowiedź, że tam, gdzie są ludzie, tam jest Bóg. Każdy z nas jest tym, który pragnie i czeka na podanie kubka wrażliwości, kubka uśmiechu, kubka dobrego słowa i ciepłego spojrzenia. 

Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto chce straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Jezu naucz mnie tracić swoje życie dla Ciebie, nie bać się podawać kubek każdemu, kogo stawiasz na mojej drodze i wierzyć, że stokroć otrzymam od Ciebie. Tu i teraz, i w wieczności. Amen.