Jezus opowiedział tłumom taką przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją». «Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Zrozumieliście to wszystko?» Odpowiedzieli Mu: «Tak». A On rzekł do nich: «Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare».
(Mt 13, 44-52)

Jezus przychodząc na ziemię zapoczątkował Królestwo niebieskie. Nie możemy go tutaj w pełni oglądać, ale możemy doświadczyć jego części. Kupiec i człowiek szukający skarbu mogą symbolizować ludzi, którzy autentycznie szukają Boga. Gdy Go znajdują, robią wszystko by Go „zachować" przy sobie. Zdają sobie sprawę, że nie ma w ich życiu nic, co będzie cenniejsze niż relacja z Jezusem. Sprzedać wszystko, to znaczy pozbyć się tego, co nam przeszkadza iść za Jezusem, nawrócić się. Jednocześnie Jezus zwraca uwagę, że nie należy odrzucać wszystkiego, co było ważne w naszym życiu przed nawróceniem. Często są to dobre rzeczy, gdy nada im się odpowiednią wartość i miejsce w codzienności tak, by nie zasłaniały Bożych spraw.

W drugiej części dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi o końcu świata i o sądzie. Ryby są symbolem wszystkich ludzi. Wszyscy są razem. Nie ma podziału na dobrych i złych. W dzisiejszym świecie pełnym podziałów i nienawiści ciągle warto sobie przypominać, że nie do nas należy osąd innych. Bóg znając każdego człowieka i jego serce decyduje, kto wejdzie do Jego Królestwa. Ale będzie to na końcu czasów. Nie teraz. Naszym zadaniem jest codzienne staranie się, by móc być nazwanym sprawiedliwym. Czyli takim, który oddaje każdemu to co mu się należy. „Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie jest podobne do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego" (Mt 22; 37-39).

Prośmy, byśmy chcieli szukać w naszym życiu tego najcenniejszego skarbu i byli wytrwali w ciągłym zdobywaniu go na nowo.