Boże, mój Boże, szukam Ciebie
i pragnie Ciebie moja dusza.
Ciało moje tęskni za Tobą
jak zeschła ziemia łaknąca wody.
Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni,
by ujrzeć Twą potęgę i chwałę.
Twoja łaska jest cenniejsza od życia,
więc sławić Cię będą moje wargi.
Będę Cię wielbił przez całe me życie
i wzniosę ręce w imię Twoje.
Moja dusza syci się obficie,
a usta Cię wielbią radosnymi wargami.
Bo stałeś się dla mnie pomocą
i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie:
Do Ciebie lgnie moja dusza,
prawica Twoja mnie wspiera.
(Ps 63)

W Liturgii Godzin dość często modlimy się podczas Jutrzni tym psalmem. Ta piękna modlitwa zawsze mnie zawstydzała. Psalmista cały wydaje się być jak radar nastawiony na szukanie Boga. Wszystkie jego pragnienia i zmysły zorientowane są na Pana. Czy ja też tak potrafię?

Być może jest tu zarysowany jakiś ideał, do którego dążymy, ale warto dziś uczciwie siebie zapytać: kim dla mnie jest Bóg? Czy naprawdę Go kocham? Czy jest dla mnie Osobą, której należy się moja miłość i uwielbienie? Czy Go pragnę spotkać, to znaczy czy pragnę być święta, żyć z Nim na wieki w Jego Królestwie? Czy On jest moją radością? Czy jestem zaangażowana, gdy wraz z Kościołem Go uwielbiam?

Prośmy dzisiaj o tę gorącą miłość do Boga i kochajmy Go tak, jak potrafimy najpiękniej.