Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!” Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali. Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić. Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami. Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».
(Mt 22, 1-14)

W dzisiejszej Ewangelii wyłania się obraz najwyborniejszej uczty, na którą każdy jest zaproszony. Każdy z nas jest zaproszony do wiecznej więzi z Bogiem, do szczęścia i radości z Jego zbawienia.

Uczta jest już gotowa, więc to nie jest pierwsze zaproszenie, dające czas na przygotowanie, ale już ostatnie. Zignorował je ten, dla którego ważniejsze było pole, odmówił także człowiek, który wolał kupiectwo. Dalszy opór, zakończył się tragicznie – śmiercią posłańców króla. Zostają więc zaproszeni ludzie z marginesu społecznego w obowiązującym stroju weselnym wręczanym wraz z zaproszeniem, bądź przy wejściu. Bóg zaprasza wielu (pierwsi zaproszeni), ale mało wybranych (ci, którzy przyjęli zaproszeni i weszli na ucztę).

Dzisiaj Bóg przypomina nam o swoim pragnieniu goszczenia nas jako biesiadników uczty zjednoczonej z Nim i ze sobą. Nasze życie to droga na Wieczne Gody Baranka. Każde spotkanie z Bogiem ma nas na celu przygotować jako Oblubienicę, abyśmy piękni i pełni światła doszli do Niebieskiego Jeruzalem.

Pozwólmy Bogu nas leczyć, przemieniać nasze serca swoim Słowem i łaską, Karmić Sobą, zmieniając miłością wszystkie nasze myśli, czyny, spojrzenie i każde działanie. Zaproszeni jesteśmy wszyscy, bo za nas wszystkich Jezus oddał samego siebie, Pozwalając wyryć w swoich ranach nasze imiona.