„Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. (Mt 22,21)

Czasem zdarza się nam, że wykorzystujemy Słowo Boże we własnym celu. Co więcej – zdarza się, że próbujemy przerzucić na Pana Boga odpowiedzialność za swoje życie. Zamiast solidnie wejść w proces rozeznawania zakończony decyzją – wyborem i podjęciem wypływających z tego działań, biernie czekamy na rozwój sytuacji, by efekty – także te niekorzystne – skwitować krótkim: „widocznie taka była wola Boża”. Pan Jezus mocno dziś pokazuje, żeby Panu Bogu oddać to co należy do Pana Boga, ale nie zwalniać się z tego, co należy do nas. Odpowiedzialność zakłada działanie – jestem odpowiedzialny, bo odpowiadam (reaguję) na sytuację, w której się znajduję. Zawierzenie z kolei polega na tym, że ufam w Boże prowadzenie dzieła – że Pan Bóg w swoim miłosierdziu poprowadzi mnie w działaniach i to co dobre umocni, a to co złe naprawi. Tylko taka postawa maksymalnego działania ze swoimi talentami i jednocześnie maksymalnego zawierzenia sprawia, że faktycznie, wola Boża może realizować się w moim życiu. Pan Bóg działa czasem zaskakująco – także przez władcę-okupanta, jakim był król Cyrus dla Izraelitów.

Poddawajmy się zatem mocy Ducha Świętego i działajmy zgodnie z naszymi darami i talentami, biorąc odpowiedzialność za swoje życie i podejmowane decyzje.