Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść: «Podobnie jest z królestwem niebieskim jak z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi. Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: „Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem”. Rzekł mu Pan: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego Pana!”» (Mt 25, 14-15. 19-21)

Ewangelia jest nazywana także Dobrą Nowiną. Możemy również dowiedzieć się z niej, jaki jest Bóg. Co mnie zawsze urzeka, gdy czytam ten fragment? Nie ma człowieka, który nie zostałby przez Boga czymś obdarowany. W czasach Jezusa talent miał równowartość 34 kg złota. Możemy więc sobie wyobrazić, że to, co dostajemy od Boga ma wielką wartość.

Zawsze mnie zadziwia hojność Boga. Daje każdemu, jednemu mniej, drugiemu więcej, ale nikt nie zostaje z pustymi rękoma. Czasem mamy myśli, że nic nadzwyczajnego nie umiemy, nie potrafimy. Ta Ewangelia pokazuje nam, że to nie jest prawda. Jezus chce nam dziś powiedzieć: „uwierz w siebie!” Chce, żebyśmy się rozwijali i nie stali w miejscu. Być może chodzi o jakiś talent zewnętrzny: ktoś na przykład ładnie śpiewa, maluje, czy pisze wiersze. Nie każdy ma taki talent. Zdolność, którą każdy z nas posiada jest możliwość rozwoju relacji z Bogiem. Czy ją rozwijam? Czy korzystam z sakramentów? Czy czytam Pismo Święte, aby Go lepiej poznać? Jeżeli włożę choć trochę wysiłku w to, by ten talent rozwinąć, wkrótce zorientuję się, że Bóg jest Osobą, której nie należy się bać. Będę chciał poznawać Go więcej i więcej.... Wzbudzi się we mnie pragnienie życia z Bogiem na wieki. I będę się tym odkryciem dzielił dalej z innymi. Czyli rozszerzał Królestwo Boże. To jakby nie patrzeć pomnażanie „majątku” swego Pana... Czyż to nie jest najpiękniejszy dar, jaki mogliśmy otrzymać od Boga? Dar, którym jest On sam?

Zakopiesz ten talent, czy powoli, choć odrobinę zaczniesz go rozwijać?