„Oto Ja sam będę szukał moich owiec i będę miał o nie pieczę… Ja sam będę pasł moje owce i Ja sam będę je układał na legowisko. Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem, skaleczoną opatrzę, chorą umocnię, a tłustą i mocną będę ochraniał.” (Ez 34, 11. 15-16)

Liturgia na ostatnią niedzielę roku liturgicznego daje nam piękne, pełne nadziei Słowo Boga. Jakoś sąd z Ewangelii św. Mateusza mnie nie przeraża. Jak nie kochać takiego Boga, który jest i Pasterzem i Królem, Człowiekiem i Bogiem, który sam będzie szukał swoich owiec, opatrzy zranione, będzie je ochraniał. Dzisiaj wydaje się, że świat podąża w stronę ciemności, że człowiek jest dalej i dalej od Boga. Kiedy zatrzymamy się na chwilę w tym rozpędzonym świecie, kiedy spojrzymy na Miłość na krzyżu zobaczymy tez światło i nadzieję, która Bóg chce dać światu przez nas.

„Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili.” (Mt 25, 40)

Czynienie dobra to jedyna szata godowa, na którą zaprasza mnie i Ciebie Bóg. Warto sobie na koniec liturgicznego roku przypomnieć tych wszystkich, których Bóg postawił na naszej drodze, każdy dzień, wydarzenie, sytuację. Ile w tym wszystkim było dobra i miłości. Tylko z MIŁOŚCI będzie nas sądził Bóg.

Jezu, naucz mnie kochać, naucz mnie z Tobą rozmawiać, naucz mnie patrzeć Twoim oczami na tych, których spotykam. Pamiętajmy, że każde najmniejsze dobro, uśmiech, pełne akceptacji spojrzenie, podanie ręki itd., jest najmniejsze w oczach ludzi, ale u Boga najcenniejsze; a dla nas ludzi bywa najtrudniejsze.