Jezus powiedział do swoich uczniów: «Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swym sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, do wszystkich mówię: Czuwajcie!» (Mk 13, 33-37)

Dzisiejsza Ewangelia może nas napawać pewnym lękiem. Jezus mówi, że powinniśmy czuwać, bo nie wiemy, kiedy ten dzień przyjdzie. Czym jednak jest „ten dzień”, którego mamy w czujności oczekiwać? Jest niczym innym, jak ponownym przyjściem Jezusa na ziemię. Nie wiemy, kiedy to nastąpi. Dlatego Jezus kilka razy w tak krótkim fragmencie używa tego słowa. Łatwo nam popaść w rutynę i przestać czuwać. Łatwo nam w codzienności zagubić czas na rozwijanie relacji z Jezusem: na modlitwę, rozważanie Pisma Świętego... Monotonia dni niejako usypia naszą czujność.

Na szczęście dziś rozpoczynamy błogosławiony czas Adwentu. I nie jest przypadkiem, że właśnie dziś Jezus tak mocno nam przypomina o potrzebie czuwania. On przyjdzie, to pewne. Jednak czy słowa „Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie” należy traktować z lękiem, albo jako groźbę ze strony Pana Jezusa? Absolutnie nie! W księdze Ezechiela znajdujemy słowa: „Czyż tak bardzo miałoby mi zależeć na śmierci występnego – mówi Pan Bóg – a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył?” (Ez 18; 23). Myślę, że właśnie o to chodzi Jezusowi w dzisiejszej Ewangelii. Dostajemy z Jego łaski kolejny w naszym życiu uprzywilejowany czas, by móc być jeszcze bliżej Niego. Ale nie ze strachem. Jezus nieustannie obdarza nas miłością. I tak właśnie na nas czeka. Prośmy, abyśmy dobrze wykorzystali tegoroczny Adwent. Byśmy nie przespali Bożego Narodzenia, ale z na nowo ożywioną wiarą mogli powiedzieć Chrystus nam się narodził!