Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości. Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś? », on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem». Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie». Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?» Powiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz». A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. i zaczęli go pytać, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?» Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała». (J 1, 6-8. 19-28)


Jan Chrzciciel to bardzo ciekawa postać na kartach Ewangelii. Z dzisiejszego Słowa wyłania się człowiek pokorny, który zna swoje miejsce. Jan, w opisanym fragmencie, jest u szczytu sławy. Jest znany, cieszy się ogromnym autorytetem, ma swoich uczniów. I jakże łatwo mógłby, odpowiadając na pytanie faryzeuszów, przypisać sobie tytuł Mesjasza. A jednak tego nie robi. Nie wiem, czy do końca zdajemy sobie sprawę z wagi decyzji podjętej przez Jana. Człowiek ten w najlepszym momencie życia, sławy, swego rodzaju „kariery” odsuwa się na bok, w cień. Wskazuje, że kto inny jest zapowiadanym Mesjaszem. Przecież za chwilę za Jezusem pójdą jego uczniowie, zostanie sam. Mimo tego Jan zrozumiał i właściwie odczytał swoją misję: Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską.

Obyśmy i my za przykładem Jana, nie tyle skupiali uwagę na sobie, uzależniali ludzi od siebie, ale wiernie wskazywali na Jezusa i do Niego innych prowadzili.