2 Sm 7,1-5.8b-12.14a.16
Łk 1,26-38

„…Wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. (…) dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki”.(1 Sm 7, 12.16). Taką obietnicę Bóg dał królowi Dawidowi. Jeśli ja usłyszałabym takie słowa, w mojej głowie zrodziłby się jedyny wariant: mój wnuk będzie wielkim władcą, a mój kraj stanie się wielkim i kwitnącym imperium. Tak też wyobrażali to sobie Izraelici, spodziewali się Mesjasza politycznego. Tymczasem na spełnienie obietnicy trzeba było czekać aż dziesięć stuleci! Wyobraźcie sobie tysiąc długich lat! I wreszcie z ust Anioła padły słowa: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie on wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca” (Łk 1,31-33). Obiecany Potomek przyszedł cicho, skromnie w jakiejś wiosce zabitej dechami, kiedy prosta Dziewczyna odpowiedziała „tak” Bożemu posłańcowi. A ponieważ nie odpowiadało to ludzkim wyobrażeniom, wielu Go nie przyjęło.

Jaki ja mam w swojej głowie obraz Boga i sposobu Jego działania? Może On do mnie też przychodzi, ale ja Go nie przyjmuję, bo nie odpowiada to moim wyobrażeniom? Czy umiem czekać „1000 lat”? W końcu jest to pytanie o moje zaufanie i zawierzenie bardziej Bogu czy bardziej sobie? Bóg jest nieskończenie bogaty i mądry, i daje zawsze lepiej niż mogę to sobie przedstawić i w najlepszym dla mnie momencie.