W Ewangelii (Mk 7, 1-8a. 14-15. 21-23) usłyszymy o nadmiernej dbałości o rzeczy zewnętrzne, o przesadnym przestrzeganiu przez faryzeuszy praw i nakazów, z pominięciem miłości do człowieka... jego dobra i potrzeb. „Kto traktuje prawo jako sztuczną powinność, nałożoną z zewnątrz przez silniejszego od siebie, ten rozmija się z jego sensem” (Nan C. Merrill). Prawo może być drogowskazem, ale nigdy z pominięciem dobra i miłości drugiego. Bogu zawsze zależy na nas, a nie na poprawnym, wyidealizowanym, bezbłędnym zachowaniu. Można czcić Boga wargami, odmawiać bezbłędnie wszystkie nowenny, a sercem być daleko od Niego. Apostołowie zostali oskarżeni przez faryzeuszy o spożywanie posiłków nieczystymi rękoma, a byli najbliżej Miłości Jezusa. Dlatego Jezus powiedział: „Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz to, co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym.”

W nawiązaniu do słów powstała kompozycja przy ołtarzu, gdzie dwie kule z czerwonymi kwiatami wskazują na dwie postawy serca. Pierwsza z ciemniejszymi kwiatami i brudną wodą „mówi” o nieczystościach, które wychodzą z ludzkiego wnętrza (złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność). Natomiast obok widzimy białe, czyste kwiaty - symbol tego, co wchodzi z zewnątrz, a nie może uczynić nas nieczystymi.