Uzdrowienie głuchoniemego (Mk 7, 31-37)

Święty Augustyn niegdyś powiedział: „Gdy miłość kimś zawładnie, to przemienia w to, co miłuje”. 

Zajrzyjmy do pierwszych stron Biblii, by po raz kolejny wrócić do historii naszego początku: zostaliśmy stworzeni „na obraz i podobieństwo” samego Boga. Tego Boga, o którym św. Jan napisze w swym Liście: „jest Miłością”. Miłość była samym zalążkiem myśli i siłą podtrzymującą istnienie. Ale w tej miłości, w tym podobieństwie kryje się jeszcze jeden niezwykle ważny element rzeczywistości: wolność. Zaryzykuję powiedzieć: mianowicie owa wolność sprawia, że posiadamy właściwości wciąż jeszcze miękkiej gliny z ogrodu Edenu.

Przecież dzieło może wiele powiedzieć o swoim twórcy. Bóg, ulepiwszy człowieka, ożywającym tchnieniem potwierdził, jak bardzo piękni jesteśmy w jego oczach. Zobaczył, że „wszystko, co uczynił, było bardzo dobre”. Piękno rodzi piękno. Jednak w absolutnej miłości pozwolił nam wybrać, kogo odbiciem, obrazem, podobieństwem ostatecznie chcemy zostać.

Rozważany dziś fragment Ewangelii nosi tytuł „uzdrowienie głuchoniemego”. Bohater jest więc człowiekiem doznającym braku: pozbawiony mowy i słuchu. Jest to coś przeciwnego, nienaturalnego naszej istocie – jest jakby zniekształceniem pierwotnego obrazu. Warto także zaznaczyć, że w starotestamentalnym myśleniu wszelkie choroby, cierpienia czy życiowe niepowodzenia często były traktowane jako konsekwencje grzechu, postępowania niezgodnego z Prawem. Idąc za myślą św. Augustyna o upodobnianiu się, przypominają mi się słowa z Psalmu 115: 

„Ich bożki to srebro i złoto, robota rąk ludzkich.
Mają usta, ale nie mówią;
oczy mają, ale nie widzą.
Mają uszy, ale nie słyszą;
nozdrza mają, ale nie czują zapachu.
Mają ręce, lecz nie dotykają;
nogi mają, ale nie chodzą;
gardłem swoim nie wydają głosu.
Do nich są podobni ci, którzy je robią,
i każdy, który im ufa”. 

Tym wyraźniej przebijają się rysy wytworzonych przez nas bożków, im bardziej miłość do nich zawłada nasze serca. Grzech jest zawsze obrazem - zafałszowaniem obrazu, zniekształceniem, nadłamaniem pierwotnej wizji Twórcy. Tego, który „widział, że wszystko, co stworzył, było bardzo dobre”. Tego, który „jest Miłością”.

W opisie uzdrowienia głuchoniemego człowieka odczytuje subtelny motyw tego tworzenia. Dotyk, bliskość, westchnienie „effata” – to znaczy „otwórz się”, otwórz się na pełnię życia! Boże uzdrawianie za każdym razem jest tworzeniem na nowo. Jeśli tylko na to pozwolimy.

A co na to ludzie patrzący na „dzieło” tworzącego Jezusa? „Pełni zdumienia mówili: «wszystko dobrze uczynił…»”