Człowiek w swoim życiu musi czasami podejmować pewne ryzyko, a to wiąże się z zyskami, jak i stratami. Wdowa, o której słyszymy w pierwszym czytaniu, mając zaledwie garść mąki i trochę oliwy, z których miała przyrządzić ostatni posiłek dla siebie i syna, ryzykuje wiele zgadzając się przygotować również chleb dla obcego człowieka. Jak mówi ta kobieta? „Zjemy go (posiłek), a potem pomrzemy”, nie patrzy w przyszłość, myśli o tym co tu i teraz i będąc w tak krytycznej sytuacji, mając tak niewiele, potrafi się tym dzielić z drugim człowiekiem.

Pracuję w Kamerunie i można powiedzieć, że na co dzień mogę dostrzegać takie sytuacje. Ci, którzy nie mają prawie nic, głodują i potrafią się dzielić. Bez przymusu, bez żalu. Oni żyją tu i teraz. Nie wybiegają planami daleko w przyszłość, żyją tym co mają i tym się dzielą z innymi.

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy o ubogiej wdowie, która „ze swego ubóstwa wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie”. Zaryzykowała wszystko. Wszystko oddała Bogu. Wszystko. Nie zostawiła sobie nic. Nie miała żadnych „zaskórników”. Podjęła najbardziej opłacalne ryzyko, czyli oddania wszystkiego Bogu w ufności. A dlaczego to się opłaca? Przecież wiemy, że często takie zdanie się na Boga, życie zgodnie Jego wolą, z przykazaniami, tak po ludzku patrząc może się wydawać mało opłacalne i związane z pewnymi stratami, trudnościami… ale patrząc z wiarą wiemy, że gdy naprawdę zaufa się Bogu, to On poprowadzi nas przez życie najlepszą możliwą drogą dla nas. I to ryzyko oddania się Bogu w ufności, to tak naprawdę tylko pozorne ryzyko, bo wygrana jest pewna.

A czy Ty masz w sobie tyle odwagi by podjąć to ryzyko? Czy potrafisz postawić wszystko na Boga? Potrafisz Mu WSZYSTKO oddać?

Zapewniam Cię: WARTO!