W dzisiejszej Liturgii Słowa przewija się temat czasów ostatecznych i zwycięstwa dobra nad złem i są one w klimacie apokaliptyki żydowskiej. Już od II wieku przed Chr. w narodzie żydowskim zauważa się ożywienie tematyką nadejścia czegoś wielkiego, wypełnienia się czasu, oczekiwania na coś, co zmieni dotychczasowy porządek świata. Można powiedzieć o pewnego rodzaju intuicji wiary przeczuwającej szczególne działania Boga. To oczekiwanie często było określane mianem nadejścia Eliasza. Stąd pytania do Jezusa: czy Ty jesteś Eliaszem? Czegoś się spodziewano, wyczuwano nadejście czegoś wielkiego, ale nie było jasno określone czego. Echo takiego oczekiwania mamy w pierwszym czytaniu (Dn 12,1-3) w sformułowaniu „W owym czasie”. Po tych słowach następuje zapowiedź czegoś co ma się dopiero wydarzyć. „W owym czasie” nastąpi okres ucisku, ale naród Boży dostąpi zbawienia. Widzimy, że z jednej strony mamy zapowiedź trudnych chwil, ale jednocześnie jest pocieszenie, że naród Boży dostąpi zbawienia. Warto zwrócić uwagę na to, co my słyszymy czytając lub słuchając tego tekstu: słyszymy katastrofę? Ona bardziej zwraca naszą uwagę? Czy może jednak radosna zapowiedź zbawienia?

Drugie czytanie dopełnia przesłanie pierwszego: Chrystus złożył za nas ofiarę ze swego życia i jest to ofiara za nasze grzechy i jest ona na tyle skuteczna, że już żadnej innej nie potrzeba.

Ewangelia natomiast zaczyna się od znanych nam już słów, tym razem wypowiadaniach przez Jezusa: W owe dni, po wielkim ucisku, słońce się zaćmi… i tak dalej. Na pierwszy rzut oka dzisiejsze Ewangelia brzmi katastroficznie i może u niektórych osób budzić lęk. Tak jest, jeśli czytamy ten fragment bez kontekstu, w jakim zostały te słowa wypowiedziane. A Kontekst jest taki, że jest to wypowiedź Jezusa do czterech uczniów: Piotra, Jakuba, Jana i Andrzeja. Miejsce wydarzenia to Góra Oliwna, i jak podaje autor Ewangelii uczniowie siedzieli widząc świątynię. Ta wzmianka, że siedzieli naprzeciw świątyni, jest ważna, ponieważ zanim przyszli na Górę byli wraz z Jezusem właśnie w świątyni a gdy z niej wychodzili jeden z uczniów wyraził swój podziw dla piękna świątyni i otaczających ją budowli, na co Jezus powiedział, że nadejdzie taki czas, że kamień na kamieniu nie pozostanie z tej świątyni i z tych budowli. Była to zapowiedź całkowitego zniszczenia Jerozolimy, co nastąpiło w roku 70 podczas walk z Rzymianami. Uczniami wstrząsnęła ta wiadomość. Kiedy dotarli na Górę Oliwną, usiedli na wprost świątyni i wówczas dopytali Jezusa o jego słowa: Kiedy to nastąpi? Jaki będzie znak, że to wszystko zacznie się spełniać? I wówczas, odpowiadając na pytanie o zniszczenie świątyni i innych wspaniałych budowli, Jezus wypowiada słowa, które dziś czytamy w Ewangelii.

Warto przeczytać je w całości, tak jak są one w tekście, czyli cały rozdział 13. Oprócz zapowiedzi o zburzeniu Jerozolimy, o wojnie, która nastąpi, Jezus uprzedza uczniów o prześladowaniach, które ich czekają z Jego powodu, o tym, że będą stawiani przed sądami, będą bici i prześladowani, ale mają to wytrzymać, to znaczy wytrwać w NIM. Jeśli czytając rozdział 13 przeczytamy go w kontekście historycznym, to Jezus zapowiada to, co będzie miało miejsce po Jego odejściu, z jednej strony chrześcijanie będą prześladowani ze strony Żydów, a z drugiej, cały naród będzie zmagał się z obliczem wojny i jej okropieństw. I to się wypełniło. Słowa, które dziś czytamy: W tych dniach, po tej udręce… ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach. Zwróćmy uwagę, że ta zapowiedź nie dotyczy uczniów, z którymi teraz Jezus rozmawia. Gdyby było to o nich, powiedziałby: ujrzycie Syna Człowieczego. 

Dalej, zwróćmy uwagę na słowa: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Zburzenie Jerozolimy i świątyni nastąpiło, jak już mówiliśmy w 70 roku, zatem, rzeczywiście jest tu mowa o pokoleniu, które żyło w czasach Jezusa i doczeka najazdu Rzymian.