Gdy Jan nauczał nad Jordanem, pytały go tłumy: «Cóż mamy czynić?» On im odpowiadał: «Kto ma dwie suknie, niech się podzieli z tym, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni». Przyszli także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i rzekli do niego: «Nauczycielu, co mamy czynić?» On im powiedział: «Nie pobierajcie nic więcej ponad to, co wam wyznaczono». Pytali go też i żołnierze: «a my co mamy czynić?» On im odpowiedział: «Na nikim pieniędzy nie wymuszajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na waszym żołdzie». Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w swych sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem. Ma on wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym». Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą nowinę. (Łk 3, 10-18)

Przeżywamy III Niedzielę Adwentu. Pan jest blisko. A Słowo Boże wskazuje na postać Jana Chrzciciela. To, co mnie w nim osobiście urzeka, to pokora. Ani razu w tych ewangelicznych tekstach Jan się nie wywyższa. Nie przypisuje sobie tytułów, które do niego nie należą. Zawsze wskazuje i prowadzi do Jezusa. Nie wyolbrzymia swojej roli. Pozostaje postacią drugiego planu, bo wie i wierzy, że już się zbliża Mocniejszy ode mnie. Czego zatem naucza Jan? Miłości. Kiedy tłumy, czy poszczególne stany pytają: co mamy czynić, Jan tak naprawdę mówi – kochajcie. Niech każdy robi to, co do niego należy z oddaniem, z miłością. Tak więc pokora i miłość, to droga zbawienia. Zachęcam i zapraszam, aby przyjrzeć się sobie na końcówce Adwentu. Skonfrontować się z jakością swojego serca. Co się w nim kryje? Czy towarzyszy mi to błogosławione napięcie na spotkanie z Panem?