Iz 6, 1-2a. 3-8
Łk 5, 1-11

Czasami Bóg wydaje się być daleko, doświadczamy pustki, własnej bezradności i milczenia z Jego strony. Jednak dzisiejsze opisy powołania Izajasza i Szymona Piotra pokazują zupełnie inny rodzaj bezradności. Zarówno objawienie chwały Pana, jak i cudowny połów ryb są momentami, w których Bóg zalewa człowieka ogromem swojej hojności i niewyobrażalnej obfitości łaski.

W takich chwilach mogę bardzo mocno odczuć swoją nieporadność i nieumiejętność odpowiedzi na Jego dary. Mogę zadawać sobie pytanie, czy to wszystko na pewno dla mnie, bo przecież nie jestem w stanie przyjąć tak wiele i raczej spodziewam się, że większą część zmarnuję. Z tym też związane jest trudne doświadczenie poznania własnej grzeszności, którą szczególnie wyraźnie widać w zderzeniu z Bożą dobrocią.

Jednak to właśnie moja słabość staje się miejscem spotkania z mocą Boga, bez której niemożliwe jest pójście za Jego wezwaniem. Z tego dotknięcia niezasłużonym miłosierdziem i hojnością rodzi się wołanie Izajasza: „Oto ja, poślij mnie!”, a także gotowość Piotra, by zostawić wszystko dla Jezusa.