„Cieszcie się i radujcie, bo wielka jest wasza nagroda w niebie”

Dzisiejsza Ewangelia nie jest, jak może się wydawać na pierwszy rzut oka, pochwałą cierpiętnictwa i potępieniem dobrobytu.

Kluczem, który pozwoli nam ją otworzyć może być Słowo z I Listu do Koryntian, które usłyszeliśmy dzisiaj w drugim czytaniu. Święty Paweł zwraca uwagę swoich słuchaczy na to, że „jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania”.

Wydaje się, że gdybyśmy stworzyli statystykę intencji modlitewnych, to zapewne wygrałaby intencja o zdrowie, Boże błogosławieństwo w życiu czy sukces doczesny. Intencje te są ważne i trzeba nam się o to wszystko modlić – wszak Bóg chce, abyśmy dobrze żyli już na tej ziemi.

Warto jednak postawić sobie pytanie o to, czy modlę się dla siebie i swoich bliskich o dobre rozeznanie Woli Bożej, o umiejętność współpracy z łaską Bożą, o większe zjednoczenie z Bogiem i dar zbawienia. Mamy pokładać nadzieję w Bogu w sprawach doczesnych. Dużo ważniejsze jest jednak, by pokładać w Nim nadzieję na życie wieczne i pamiętać, że przede wszystkim jesteśmy powołani do świętości i zbawienia – cała reszta natomiast ma temu służyć.

Warto też zwrócić uwagę na to, czy mając odpowiednie zabezpieczenie finansowe i materialne, dobrą pozycję społeczną potrafię nadal widzieć obok siebie głodnych, ubogich, traktowanych niesprawiedliwie i czy potrafię nad tym zapłakać i na to zareagować.

Jeżeli tak, to jestem człowiekiem, nad którego głową Bóg wypowiada swoje błogosławieństwa. Jeżeli nie, to warto dziś mocno usłyszeć brzmiące biada i prosić o łaskę nawrócenia.