Łk 9, 28b-36

„Nasza ojczyzna jest w niebie”. To stwierdzenie mogło nam się już osłuchać. Często przechodzimy nad nim do porządku dziennego – wciąga nas wir spraw, obowiązków i zadań. Warto jednak co jakiś czas przypomnieć sobie, że żyjemy w dwóch rzeczywistościach – tej ziemskiej, która wymaga naszego zaangażowania i w tej niebieskiej – która sprawia, że w naszej doczesności towarzyszy nam nadzieja.

Czasem może się nam wydawać, że te dwie rzeczywistości są sobie przeciwstawne. Tak jednak nie jest. One są różne – ta ziemska nie jest idealna, ta niebieska – często wydaje się nieosiągalna. Jezus zachęca nas do tego, by już tu na ziemi szukać rzeczywistości Królestwa Bożego. W tym poszukiwaniu nie chodzi o to, by być oderwanym od rzeczywistości – wręcz przeciwnie. Człowiek Królestwa Bożego to ktoś, kto żyje tu i teraz, bo wie, że tu i teraz jest Królestwo Boże. To człowiek, który wiernie realizuje swoje życiowe powołanie, jest realistą i twardo stąpa po ziemi. To jednocześnie ktoś, kto wie, że należy działać na wszelkie po ludzku dostępne sposoby, ale nie przypisywać sobie roli zbawcy świata. To ktoś, kto wie, że pewne rzeczy tutaj na ziemi są związane z niesieniem krzyża, ale to krzyż, którego niesienie jest życiodajne.

Budowanie królestwa już tutaj na ziemi to także pokazywanie innym oblicza Boga. To życie, które jest świadectwem Bożej miłości i miłosierdzia. To wielki dar ale i wielkie zadanie, które zostało nam dane w momencie chrztu świętego.

Jezus przemieniony pokazuje się uczniom – mogą oni zobaczyć Jego Boskie Oblicze. My też mamy moc pokazywania Boskiego Oblicza Jezusa innym. Dzieje się tak za każdym razem, gdy świadczymy wobec nich miłość. Warto zatem postawić sobie pytanie – czy po spotkaniu ze mną ludzie mają poczucie, że dotknęli rzeczywistości Królestwa?