Łk 13,1-9

Dziś już trzecia niedziela Wielkiego Postu i Ewangelia przypomina nam, że czas płynie szybko i mamy go coraz mniej, by rzeczywiście się nawrócić. Jednak co to znaczy nawrócić się? Nawrócenie to zmiana myślenia, a dopiero potem – jako konsekwencja – zmiana zachowania. I może nie chodzi tutaj o to, by przekonać siebie na siłę, że ślepe zachowywanie przepisów i nakazów religijnych jest konieczne do szczęśliwego życia, ale o to, by przyjąć te zasady jako swoje, pokochać je i faktycznie uwierzyć, że mogą mnie zaprowadzić do Boga. A tylko On może uczynić nasze życie szczęśliwym, choć niekoniecznie łatwym. Nawrócenie wymaga też przejścia od myślenia „należy mi się” do myślenia „co mogę dać, by innym było lepiej?”. Bo w nawróceniu nie chodzi o prawo, ale o miłość.

Jezus dziś bardzo mocno podkreśla, że jeśli się nie nawrócimy, to wszyscy tragicznie zginiemy. I nie chodzi tu o tragiczne wypadki jak ten z zawaloną wieżą w Siloam czy morderstwa. Chodzi tu o tragiczne zatracenie swojej duszy przez życie daleko od Boga. Jezus daje nam czas na nawrócenie, daje nam kolejny Wielki Post jako szansę na wydanie owoców wiary, nadziei i miłości. Jemu – tak jak ogrodnikowi z przypowieści – zależy na mnie, więc stawia na mojej drodze ludzi, którzy mogą mi pomóc. Daje swoje Słowo i sakramenty, by poruszyć moje serce łaską. Stwarza takie sytuacje, by w końcu zwrócić swoje myśli i całego siebie do Niego. Ale to ode mnie zależy, czy wykorzystam to wszystko ku swojemu nawróceniu do miłości. 

Czy mam na tyle otwarte serce, by przyjąć jego pomoc?