Iz 43, 16-21

Flp 3, 8-14

J 8, 1-11

Fragmenty z Księgi Izajasza oraz Listu do Filipian zachęcają nas do dwóch rzeczy, które są ważne, gdy myślimy o nawróceniu. Po pierwsze, mamy zapomnieć o tym, co już za nami, co przeminęło. Z tego wynika druga postawa, czyli skupienie na tym, co przed nami, patrzenie przed siebie, otwarcie na jakąś nowość w naszym życiu.

O co jednak dokładnie chodzi? O czym właściwie trzeba zapomnieć, by otworzyć się na to, co nowe?

Odpowiedź daje nam Ewangelia. Miłosierdzie, jakie Jezus okazuje cudzołożnej kobiecie, mówi o tym, że przede wszystkim mamy zapomnieć o naszym grzechu. Nie udawać, że nic się nie stało, ale zobaczyć, że grzech już oddany Bogu nie ma nad nami mocy i nie jest wart roztrząsania. Jeśli sam Jezus mówi: „Ja ciebie nie potępiam”, dlaczego tak często nie możemy wybaczyć sobie czy innym, potępiamy siebie? 

Jeśli patrzymy na siebie samych przez pryzmat grzechu i słabości, to niezbędne jest, by ktoś inny pokazał nam swoją perspektywę. Nie ma nic piękniejszego niż doświadczenie spojrzenia pełnego miłości, które nie tylko nie potępia, ale też dostrzega w nas dobro, jakiego my sami nie widzimy. Myślę, że właśnie takie było spojrzenie Jezusa na ową kobietę. Przebaczenie jest czymś, co daje życie, stwarza nas na nowo i otwiera na rzeczy niemożliwe, „rzecz nową”, jakiej Bóg chce w nas dokonać.