Nasz Zbawiciel podczas Ostatniej Wieczerzy (...) ustanowił eucharystyczną Ofiarę swojego Ciała i Krwi, (...) ucztę paschalną,
podczas której przyjmujemy Chrystusa, duszę napełniamy łaską i otrzymujemy zadatek przyszłej chwały.

(Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium 47)

 Zgromadzenie Sióstr św. Dominika zakorzenione jest w tradycji dominikańskiej. Wśród wielu modlitw odmawianych od wieków przez Zakon Kaznodziejskich jest piękna antyfona eucharystyczna O Święta Uczto. Jej autorstwo przypisywane jest św. Tomaszowi z Akwinu, a cały Kościół odmawia ją przed Magnificat w II Nieszporach Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. W naszym Zgromadzeniu antyfona ta poprzedza bezpośrednio rozpoczęcie codziennego porannego oficjum brewiarzowego.

O Święta Uczto, na której przyjmujemy Chrystusa,
odnawiamy pamięć Jego Męki,
duszę napełniamy łaską
i otrzymujemy zadatek przyszłej chwały.




Eucharystia nazwana została tutaj ucztą. Już w Starym Testamencie pojawiają się opisy uczty, którą przygotuje Bóg swoim wybranym. Dziewiąty rozdział Księgi Przysłów rozpoczyna się opisem biesiady, którą wyprawiła Mądrość: Mądrość zbudowała sobie dom i wyciosała siedem kolumn, nabiła zwierząt, namieszała wina i stół zastawiła. (...) Chodźcie, nasyćcie się moim chlebem, pijcie wino, które zmieszałam (Prz 9, 1-2.5). W swoim nauczaniu o Królestwie Bożym Jezus również posługiwał się obrazem uczty. Eucharystia jawi się tutaj jako uobecnienie Ostatniej Wieczerzy, podczas której Nauczyciel powiedział do uczniów: Oto Ciało Moje, oto Moja Krew. Bóg zaspokaja nie tyle nasz głód fizyczny, ale głód duszy, karmiąc nas samym sobą. Dramat Kalwarii trwa nieprzerwanie, gdyż podczas każdej Mszy świętej odnawiamy pamięć Jego Męki. Komunia święta jest źródłem łaski, a także zapowiedzią przyszłej chwały nieba, gdy sycić się będziemy widokiem Boga.