Ze wszystkich nabożeństw ustanowionych przez Kościół na cześć Najświętszej Panny, Różaniec niezawodnie jest Jej najmilszym,
gdyż Jej przypomina źródła Jej szczęścia i tytuły Jej chwały. Jest to także jedno z nabożeństw najgruntowniejszych,
gdyż się w nim nie oddziela Maryi od Jezusa, przez Którego jest Ona Matką wszystkich tych, którzy się do Niej modlą.

(Matka Kolumba Białecka, Dyrektorium dla Nowicjatu)​

Nieodłącznym elementem dominikańskiego habitu jest noszony przy pasku różaniec. Modlitwa różańcowa od wieków związana jest z naszym Zakonem. Już w samych jego początkach bracia odmawiali określoną ilość Ojcze nasz i Zdrowaś Mario. Główną zasługę w rozpowszechnieniu tej modlitwy należy przypisać żyjącemu w XV wieku bł. Alanowi de La Roche, który nadał różańcowi przejrzystą strukturę, zakładał bractwa różańcowe i zachęcał do gorliwej modlitwy na koronce. Ostateczną formę różańca ustalił  w 1569 roku papież Pius V, dominikanin. On to również, po zwycięskiej bitwie pod Lepanto, gdy flota chrześcijańska rozbiła flotę turecką, ustanowił na 7 października święto Najświętszej Maryi Panny od Zwycięstwa, później nazwanej Różańcową.

Wielkim apostołem różańca był w bliższych nam już czasach bł. Bartłomej Longo, świecki tercjarz dominikański, który wybudował w Pompejach sanktuarium Matki Bożej Różańcowej. Stamtąd wywodzi się popularna dziś Nowenna pompejańska.
Różaniec jest szkołą kontemplacji. W modlitwie tej dotykamy tajemnic życia Jezusa i Jego Matki. Istnieje ścisły związek modlitwy różańcowej z Pismem świętym, bo tu właśnie kontemplujemy Ewangelię. Codziennie odmawiamy cząstkę różańca połączoną z litanią.