Ze wszystkich nabożeństw ustanowionych przez Kościół na cześć Najświętszej Panny, Różaniec niezawodnie jest Jej najmilszym,
gdyż Jej przypomina źródła Jej szczęścia i tytuły Jej chwały. Jest to także jedno z nabożeństw najgruntowniejszych,
gdyż się w nim nie oddziela Maryi od Jezusa, przez Którego jest Ona Matką wszystkich tych, którzy się do Niej modlą.
(Matka Kolumba Białecka, Dyrektorium dla Nowicjatu)
Nieodłącznym elementem dominikańskiego habitu jest noszony przy pasku różaniec. Modlitwa różańcowa od wieków związana jest z naszym Zakonem. Już w samych jego początkach bracia odmawiali określoną ilość Ojcze nasz i Zdrowaś Mario. Główną zasługę w rozpowszechnieniu tej modlitwy należy przypisać żyjącemu w XV wieku bł. Alanowi de La Roche, który nadał różańcowi przejrzystą strukturę, zakładał bractwa różańcowe i zachęcał do gorliwej modlitwy na koronce. Ostateczną formę różańca ustalił w 1569 roku papież Pius V, dominikanin. On to również, po zwycięskiej bitwie pod Lepanto, gdy flota chrześcijańska rozbiła flotę turecką, ustanowił na 7 października święto Najświętszej Maryi Panny od Zwycięstwa, później nazwanej Różańcową.
Wielkim apostołem różańca był w bliższych nam już czasach bł. Bartłomej Longo, świecki tercjarz dominikański, który wybudował w Pompejach sanktuarium Matki Bożej Różańcowej. Stamtąd wywodzi się popularna dziś Nowenna pompejańska.
Różaniec jest szkołą kontemplacji. W modlitwie tej dotykamy tajemnic życia Jezusa i Jego Matki. Istnieje ścisły związek modlitwy różańcowej z Pismem świętym, bo tu właśnie kontemplujemy Ewangelię. Codziennie odmawiamy cząstkę różańca połączoną z litanią.