Kościół katolicki w prawosławnej Rosji stanowi mniejszość w społeczeństwie. Warunki polityczne tego kraju uniemożliwiały przez wiele dziesięcioleci posługę Zgromadzenia. Pierwsze Siostry przyjechały do Tambowa w 1999 roku. Rozpoczęły posługę przy parafii. Głoszenie Ewangelii dokonywało się w osobistych spotkaniach z ludźmi, w cierpliwym tłumaczeniu katechizmu, podstawowych prawd wiary oraz przygotowaniu do przyjęcia sakramentów. Siostry odwiedzały też osoby starsze i chore.
W jubileuszowym roku 2000 Zgromadzenie Sióstr św. Dominika rozpoczęło swą misję apostolską w stolicy Buriacji w Ułan-Ude. Mimo trudnych początków Siostry skupiły wokół siebie dzieci z najbiedniejszych rodzin. Mogły one w klasztorze coś zjeść, otrzymywały również pomoc w nauce. Dziś Siostry zajmują się katechizacją dzieci, młodzieży, jak również przygotowują dorosłych do sakramentów świętych. Prowadzą świetlicę dla dzieci z patologicznych rodzin, odpowiadają za pomoc biednym, zaangażowane są w ochronę życia poczętego i formację rodziny.
W 2014 roku założona została kolejna placówka w azjatyckiej części Rosji. Siostry rozpoczęły działalność w graniczącym z Chinami Błagowieszczeńsku nad Amurem. Współpracują tam w parafii Przemienienia Pańskiego z Księżmi Werbistami. Jedna z Sióstr pełni również posługę w miejscowym hospicjum pielęgnując chorych i towarzysząc im duchowo w ostatnich chwilach życia. Obecnie w azjatyckiej części Rosji Zgromadzenie prowadzi dwie placówki.
To największe na świecie państwo, rozciągające się na dwóch kontynentach (Europa, Azja) i graniczące z 14 krajami - od Norwegii po Koreę Północą, a przez Cieśninę Beringa z USA - fascynuje spragnionych tajemnic turystów z całego świata. Rosja – gigant zasobów energetycznych i bogactw naturalnych, a jednocześnie konglomerat olbrzymiej ilości kultur.
Rosja jest zróżnicowana pod względem klimatycznym. Choć w przeważającej części jest on umiarkowany, spotkać tu można skrajne temperatury – od -56°C na północy kraju nad górnym biegiem rzeki Indygirki (temperatura spada tu czasem do -71°C), do 26°C na nizinie wschodnioeuropejskiej.
Ludność jest tu zróżnicowana narodowościowo – Rosjanie są, owszem, najliczniejsi (81,5%), ale zamieszkują Rosję także Tatarzy (3,8%), Ukraińcy (3%), Czuwasze, Baszkirzy, Białorusini i Niemcy (0,6%). Choć urzędowym językiem jest nauczany w szkole rosyjski, bardzo liczne grupy etniczne używają również własnych języków.
Największe miasta Rosji to, obok przepięknej Moskwy i Petersburga, m. in. Nowosybirsk, Niżny Nowogród, Jekaterynburg, Samara, Omsk, Kazań, Czelabińsk. Najstarsze zabytki Rosji sięgają już paleolitu, a rozwój sztuki przypada głównie na X-XIII wiek. Z tego okresu pochodzą cenne zabytki tego kraju: Cerkiew Diesiatinna w Kijowie, kreml nowogrodzki z Soborem św. Sofii, Cerkiew Borysa i Gleba w Kidekszy, Sobór Uspieński czy Złote Wrota. Inne ważne zabytki to: Monastyr św. Eutymiusza w Suzdalu i Monastyr Nowodziewiczy pod Moskwą. W Suzudalu cofniemy się do okresu starej Rusi, gdzie pochłoną nas monastyry, cerkwie, drewniane chaty. Rostów Wielki zaś to wspaniały kreml i piękne klasztory wzniesione nad wodami jeziora Niero... W pobliżu Bajkału zaś, w Irkucku, możemy zapoznać się z XIX-wieczną architekturą rosyjską. Poza niezwykłą sztuką i przyrodą, nie można zapominać, że Rosja to kraj bardzo gościnnych ludzi.
Ułan-Ude, to stolica Republiki Buriacji. Znajduje się w Rosji na wschodniej Syberii, 25% mieszkańców republiki stanowią Buriaci. Kultywują oni swoją kulturę, zwyczaje, język. Współistnieją tutaj dwie religie: chrześcijaństwo i buddyzm. Chrześcijaństwo jest reprezentowane przez Cerkiew Prawosławną, Staroobrzędowców, katolików i wspólnoty protestanckie. Buddyzm - przez Główny Zarząd Tradycyjnej Sanghi Rosji i szamanizm. W mieście są czynne 3 prawosławne świątynie, z których najznamienitszą jest Sobór Odigietrii z końca XVIII wieku. 25 km za Ułan-Ude znajduje się duchowne centrum jednego z kierunków buddyzmu w Rosji - Iwołgiński dacan (zespół klasztorny). W Ułan-Ude rezyduje Hambo-Lama, lider buddystów w Rosji. Jest jeszcze jeden dacan i ok. 10 duganów (kaplic). Buriację odwiedził też Dalaj-Lama XIV.
Ułan-Ude jest stolicą Republiki Buriacji, obecnie zamieszkuje ją 380 tysięcy mieszkańców ze 170 narodowości, najwięcej jest Buriatów i Rosjan. Miasto Ulan-Ude zostało założone w 1666 r. przez rosyjskich Kozaków. Nazywano je Wierchnieudyńsk. Początkowo był to nieduży gród, który bardzo szybko stał się miasteczkiem. Korzystne jest jego położenie nad dwoma rzekami Udy i Sielengi, które są drogą handlową Rosji z Mongolią i Chinami.
Ułan-Ude znajduje się 150 km za Jeziorem Bajkał na Zabajkalu. Miasto otaczają 3 pasma górskie. Od północno - zachodniej strony Hamar-Daban i Ułan-Bargasy, a z południowo - wschodniej Cagan-Daban. Klimat Buriacji jest kontynentalny: zimy ostre i długie, lata krótkie i upalne.
Buriaci wyznają przede wszystkim buddyzm i szamanizm. Bardzo wielkie żniwo zbierają tu obecnie różne protestanckie wyznania i sekty.
Historia Dominikanek w Rosji
W jubileuszowym roku 2000 nasze Zgromadzenie, odpowiadając pozytywnie na zaproszenie ks. bp Jerzego Mazura do pracy w Administraturze Apostolskiej Wschodniej Syberii, rozpoczęło misję apostolską w stolicy Buriacji w Ułan-Ude.
Po raz pierwszy s. Bernadetta Gratkowska pojechała do Irkucka na początku kwietnia 2000 roku, aby zapoznać się z warunkami i zaplanować przyszłą prace w tym kraju. Po kilku dniach Siostra udała się do Ułan- Ude wraz z ks. Adamem Romaniukiem, przyszłym proboszczem w Czicie i Ułan-Ude. W tym czasie życie parafialne w Ułan-Ude toczyło się w bloku mieszkalnym, gdzie w największym pokoju urządzono oratorium. To tam parafianie zbierali się na wspólną, cotygodniową modlitwę.
31 sierpnia 2000 roku s. Bernadetta Gratkowska i s. Tatiana Jaczyńska dotarły do Irkucka, gdzie zatrzymały się tymczasowo w kurii biskupiej na kilkumiesięczny kurs języka rosyjskiego. Do Ułan-Ude dotarły 10 grudnia 2000 roku gotowe, by rozpocząć swoją pracę. Przez pierwsze trzy lata siostry mieszkały w bloku mieszkalnym i to w nim rozpoczynały apostolstwo. Nie był to łatwy czas, gdyż wszystko wymagało pracy od podstaw. Pracę trzeba było znaleźć samemu. Parafian w tym czasie było tylko 20, w tym dwójka dzieci. Siostry rozpoczęły od przygarnięcia dzieci, zwłaszcza tych najbiedniejszych, które przychodziły i stukały do drzwi prosząc o kromkę chleba, gdy były głodne. Karmiąc, siostry najpierw rozmawiały, a potem zapraszały na wspólną modlitwę i katechezę.
Kilkoro z tych dzieci jest w kościele do dnia dzisiejszego i są bardzo aktywne. Po pewnym czasie okazało się, że w mieszkaniu sióstr na trzecim piętrze dzieci nie mogą się spotykać, ponieważ przeszkadzają sąsiadom biegając po klatce schodowej. Siostry przeniosły zatem swoją pracę wychowawczą do miejskiej stołówki, gdzie najbiedniejsze dzieci nadal mogły się gromadzić i uczestniczyć w zajęciach.
To, co najważniejsze, dzieci otrzymywały gorący posiłek. Dla wielu z nich był to jedyny posiłek w ciągu dnia. Po pewnym czasie jednak administracja stołówki wymówiła pomieszczenie, ale przy pomocy administracji miasta, siostry rozpoczęły prace z dziećmi 2 razy w tygodniu w dwóch szkołach w najbiedniejszych rejonach miasta. Siostry także dojeżdżały do dziecięcego sanatorium przeciwgruźliczego w mieście. Personel sanatorium był bardzo otwarty na ich pomoc w pracy z małoletnimi pacjentami. Od początku swojego pobytu w Ułan-Ude, siostry podjęły także pracę katechetyczną z dziećmi, młodzieżą, jak również z osobami starszymi, celem przygotowania ich do sakramentów świętych. Cały czas siostry organizowały życie parafialne i posługiwały chorym. Dodatkowo, dzięki staraniom sióstr, obiady w jednej z miejskich stołówek dla najbiedniejszych rodzin i osób bezdomnych wydawane były przez trzy lata. We wrześniu 2002 roku dojechała do Ułan Ude trzecia siostra – s. Teresa Popowa Białorusinka.
Pod koniec 2002 roku rozpoczęła się budowa kościoła wraz z centrum socjalnym dla pracy z najbardziej potrzebującymi dziećmi. Pierwsza Msza Święta została odprawiona na Boże Narodzenie 2003 roku już w nowym kościele. Miesiąc później siostry zamieszkały w pobliżu kościoła, prowadząc równocześnie prace wykończeniowe nowego klasztoru. Wprowadziły się do niego w październiku następnego roku. Zaplecze socjalne przy kościele umożliwia prowadzenie zajęć dla dzieci ulicy i najbiedniejszych mieszkańców Ułan-Ude. Służy ono jako świetlica dziennego pobytu, a przebywających i szukających schronienia jest tutaj zawsze wielu.
W 2014 roku Zgromadzenie otworzyło dom w Błagowieszczeńsku. Obecnie przebywają w nim dwie siostry, s. Tatiana oraz pochodząca z Białorusi s. Katarzyna Orłowska. Podobnie jak w pierwszych latach misji w Ułan-Ude, siostry zasadniczo organizują życie parafialne i pielęgnują wiarę pośród maleńkiej wspólnoty katolików animując jej życie.
Nasze Domy
Ułan - Ude od 2000 r.
Błagowieszczeńsk od 2014 r.
Siostry
