Rozpowszechniająca się opinia o świętości Matki Kolumby Białeckiej wzbudzała pragnienie wielu osób, a szczególnie jej duchowych córek, by rozpocząć proces beatyfikacyjny według obowiązujących przepisów prawa. Niestety, pomimo starań ze strony Zgromadzenia, piętrzące się przeszkody spowodowały, że proces na prawie diecezjalnym rozpoczął się dopiero 93-lata po śmierci Matki (w roku 1980).

Pierwszą próbę podjęto w latach 1948 – 1951 na zlecenie ks. Biskupa Bardy. Niestety, trudności materialne, personalne oraz tragiczna śmierć postulatora, o. Efrema Glińskiego OP, przerwały te starania.

Ponowne wzmożenie starań o beatyfikację Założycielki to czas jubileuszu 100-lecia powstania Zgromadzenia, a więc rok 1961. Przełożona Generalna, M. Cherubina Schreiber, skierowała prośbę do ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego, dołączając wymaganą biografię i dokładny opis dwóch cudów. W tym czasie zostały wydrukowane pierwsze książki o Matce autorstwa naszych sióstr: s. Estery Romualdy Markowskiej, Osobowość Matki Kolumby Białeckiej (1961), oraz s. Serafiny Steinig, Jedna ofiara z Jezusem (1964). Obserwuje się też wzmożone gromadzenie dokumentów dotyczących podziękowań i łask otrzymanych za wstawiennictwem Sługi Bożej.

Dnia 25 czerwca 1970 roku na Kapitule Specjalnej siostry jednogłośnie przyjęły wniosek wszczęcia procesu informacyjnego do beatyfikacji naszej czcigodnej Matki Fundatorki. Jego ekscelencja ks. Bp Jerzy Ablewicz w swym przemówieniu, otwierającym tę Kapitułę, mówił o Matce Kolumbie: Uderza w życiu Matki Kolumby doskonała miłość, gorąca, zażyła przyjaźń z Jezusem Eucharystycznym, która się przetwarza w przyjaźń do człowieka biednego, najbardziej upośledzonego. Sama – arystokratka – widziała niesprawiedliwość społeczną, więc dawała swojemu Zgromadzeniu za cel – niesienie pomocy i oświaty wśród ludu. To, o czym się dziś mówi, praktykowała Matka Kolumba sto lat temu.

Postulatorem tego procesu został o. Szczepan Jaroszewski OP, ale wycofał się w roku 1975. Prace nad kontynuowaniem procesu zostały wstrzymane. W roku 1977 Kapituła Generalna naszego Zgromadzenia pod kierunkiem przełożonej generalnej M. Serafiny Steinig zadecydowała o kolejnym wszczęciu procesu beatyfikacyjnego. Wtedy także M. Serafina napisała obszerną biografię Matki Założycielki pt. Cóż Ci oddam, Panie.
Na rozpoczęcie prac przygotowawczych do procesu zezwolił Prymas Polski ks. Kard. Stefan Wyszyński dekretem z 14 stycznia 1980 roku. (Prace przygotowawcze trwały około 8 lat). Kilka miesięcy wcześniej, 22 kwietnia 1979 roku, postulatorem został mianowany ks. Bp Józef Glemp. Ks. Bp Ignacy Tokarczuk powołał Komisję Historyczną, której zadaniem było zgromadzenie dokumentacji dotyczącej Matki Kolumby Białeckiej przechowywanej w archiwach polskich i zagranicznych.

Dnia 23 września 1981 roku ks. Prałat dr Stefan Kośnik został mianowany przez Zgromadzenie postulatorem sprawy beatyfikacyjnej Sługi Bożej w miejsce ks. Bpa Józefa Glempa, który otrzymał nominację na Prymasa Polski.

Dnia 19 kwietnia 1982 roku dokonano wcześniejszej, niż przewiduje to przebieg postępowania, ekshumacji doczesnych szczątków Sługi Bożej Marii Kolumby, aby przy tej okazji wydobyć dokument włożony do jej trumny w dniu pogrzebu, 22 marca 1887 roku, przez ks. Władysława Ciechanowicza, ówczesnego proboszcza w Wielowsi, na polecenia ówczesnego dyrektora Zgromadzenia ks. dra Józefa Webera. Postulator sprawy, ks. Prałat Stefan Kośnik, skierował dnia 16 kwietnia 1986 roku pismo do biskupa przemyskiego, ks. Ignacego Tokarczuka, z prośbą o przeprowadzenie procesu diecezjalnego o życiu i cnotach Marii Kolumby Białeckiej, nadmieniając, że wyznaczona 6 września 1980 roku Komisja Historyczna zakończyła kwerendę dokumentów dotyczących życia, działalności i świętości Sługi Bożej. W odpowiedzi na wniesioną prośbę i po zbadaniu załączonych dokumentów ks. Bp Ignacy Tokarczuk wydał 30 sierpnia 1986 roku dekret, stwierdzający brak fałszu, czy podstępu w opóźnieniu sprawy. Skierowana przez ks. Bpa Tokarczuka dnia 30 sierpnia 1986 roku prośba o wyrażenie opinii przez Konferencję Episkopatu Polski: Czy słuszne jest rozpoczęcie sprawy kanonizacyjnej Sługi Bożej, spotkała się z przychylną odpowiedzią.

Dnia 21 kwietnia 1988 roku biskup przemyski mianował swego delegata – ks. Stanisława Całego, promotora sprawiedliwości – ks. Stanisława Góreckiego i notariuszy: ks. Mariana Balickiego i s. Teresę Wojtarowicz OP. Zaprzysiężenie Trybunału diecezjalnego i oficjalne rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożej Matki Kolumby miało miejsce w Przemyślu podczas I sesji dnia 17 maja 1988 roku. Prace Trybunału w dużej mierze związane były z przesłuchaniem świadków w sprawie kultu i opinii świętości oraz członków Komisji Historycznej. Odbyło się 27 sesji, w których przesłuchano 23 świadków. Ostatnia sesja, podczas której nastąpiło uroczyste zamknięcie procesu diecezjalnego i opieczętowanie transumptu akt procesowych, miała miejsce dnia 31 maja 1989 roku w Przemyślu. W listopadzie 1988 roku uzyskano teżNihil Obstat Stolicy Świętej.

Okres trwania procesu diecezjalnego był czasem intensywnych modlitw, powracania do charyzmatu i głębszego rozumienia przesłania pozostawionego przez Matkę Kolumbę. We wszystkich parafiach, gdzie pracują nasze siostry, odbyły się tzw. Dni modlitw o beatyfikację Sługi Bożej z przybliżaniem wiernym jej postaci.

Po zakończeniu procesu diecezjalnego całą dokumentację zapieczętowano i 4 października 1989 roku przewieziono do Rzymu, gdzie postulator sprawy, ks. dr Marian Rola, złożył ją w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
Otwarcie procesu w Rzymie nastąpiło 20 stycznia 1990 roku, a już 14 lutego 1990 roku otrzymałyśmy dekret ważności dokumentacji procesu diecezjalnego. W lipcu 2002 roku wydrukowano obszerną Pozycję na temat cnót Sługi Bożej.

Kongres historyków, specjalistów w dziedzinie historii, miał miejsce dnia 17 grudnia 2002 roku. Sześciu historyków po przestudiowaniu Pozycji dało vota pozytywne dotyczące pełności poszukiwań archiwalnych, autentyczności i wiarygodności dokumentów oraz wystarczalności materiału dowodowego na temat cnót Sługi Bożej Matki Kolumby Białeckiej.

Kolejnym etapem był kongres teologów. Po czteromiesięcznym studiowaniu Pozycji przez dziewięciu Teologów, 28 września 2004 roku sprawa Matki Kolumby uzyskała kolejne vota pozytywne. Wyznaczono ponensa sprawy ks. Abpa P.G. Nesti, który musiał dobrze zaznajomić się z postacią Matki Kolumby i bronić tej sprawy na Kongresie Kardynałów, który odbył się 14 grudnia 2004 roku. Pozytywne głosowanie kardynałów oraz pozytywna decyzja Ojca Świętego spowodowały, że otrzymałyśmy Dekret heroiczności cnót naszej Założycielki Sługi Bożej Matki Kolumby Białeckiej.

Uroczysta promulgacja Dekretu heroiczności cnót Sługi Bożej Matki Marii Kolumby Białeckiej miała miejsce 20 grudnia 2004 roku w Sali Klementyńskiej, w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II. Kościół Święty po wieloletnim, bardzo dokładnym studium życia, na podstawie zachowanych i przedstawionych dokumentów, oficjalnie wypowiedział się na temat świętości naszej Matki Założycielki, stwierdzając w końcowej części Dekretu: Sługa Boża Maria Kolumba Białecka (w świecie: Róża Filipina), Założycielka Zgromadzenia Sióstr Trzeciego Zakonu św. Dominika, praktykowała w stopniu heroicznym cnoty teologiczne Wiary, Nadziei i Miłości Boga i bliźniego, jak też związane z nimi cnoty kardynalne Roztropności, Sprawiedliwości, Wstrzemięźliwości i Męstwa.

Aktualnie czekamy na udowodnienie i potwierdzenie autentyczności cudu przypisywanego wstawiennictwu Sługi Bożej. Podczas Studium Postulatorskiego Rektor Uniwersytetu Papieskiego „Urbanianum” o. Fidel Gonzales, mówił: Święty jest darem Boga dla całego Kościoła, a nie tylko dla wspólnoty zakonnej.

Na nas spoczywa odpowiedzialność za ten dar. A, idąc za myślą Ojca Świętego Jana Pawła II, że dar jest tajemnicą oraz zadaniem, i daru nie można zatrzymać dla siebie, zobowiązane jesteśmy do przekazywania tego daru innym.

KONGREGACJA SPRAW KANONIZACYJNYCH
Sprawa Przemyska Obrządku Łacińskiego
O BEATYFIKACJĘ I KANONIZACJĘ
SŁUGI BOŻEJ
MARII KOLUMBY BIAŁECKIEJ
(w świecie: Róży Filipiny)
ZAŁOŻYCIELKI
ZGROMADZENIA SIÓSTR III ZAKONU ŚWIĘTEGO DOMINIKA
(1838 –1887)

DEKRET HEROICZNOŚCI CNÓT


„Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany”.
(Rz 5,5).

Miłość Boża zakiełkowała obficie w sercu Matki Kolumby Białeckiej, która od dzieciństwa nie szukała samej siebie, ale raczej chwały Jezusa Chrystusa i dobra bliźniego, które ukochała w najwyższym stopniu i z wyjątkowym pragnieniem oddania siebie. Sługa Boża urodziła się 23 sierpnia 1838 r. w miejscowości Jaśniszcze, na terenie Archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego, z należących do szlachty rodziców Franciszka Białeckiego i Ernestyny Radziejowskiej, którzy dzieciom przekazali wiarę. Następnego dnia, w czasie chrztu, dano jej imiona: Róża Filipina Filomena. W roku zaś 1846 przyjęła po raz pierwszy Pokarm Eucharystyczny. Mając dwanaście lat, otrzymała sakrament Bierzmowania i złożyła prywatny ślub wstąpienia do klasztoru. Studia odbyła w kolegium Sióstr Najświętszego Serca, gdzie była członkinią Córek Maryi i Bractwa Najświętszego Różańca. Mimo sprzeciwu i niechęci ojca, postanowiła ofiarować się Bogu. Zatem w r. 1857, za radą o. Wincentego Jandel’a O.P., przełożonego generalnego, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Trzeciego Zakonu Regularnego i Nauczającego św. Dominika w Nancy we Francji, mając jednak ciągle na celu założenie Zgromadzenia w Polsce. Sługa Boża, nosząca od r. 1859 imiona Marii Kolumby, złożyła śluby czasowe i wróciła do Polski. Tu w 1860 r. przyjęła propozycję księdza Juliana Leszczyńskiego, który ją zachęcał, aby nowe zgromadzenie zakonne otworzyła w miejscowości Wielowieś, koło Sandomierza, na terenie Diecezji Przemyskiej obrządku łacińskiego. Po złożeniu ślubów wieczystych w Nancy 1 kwietnia 1861, wróciła do Polski, by założyć Zgromadzenie Sióstr Trzeciego Zakonu św. Dominika, które związane byłoby jednak ze Zgromadzeniem francuskim jedynie więzią duchową.

Dnia 30 maja tego samego roku Sługa Boża, wraz z dwiema towarzyszkami, rozpoczęła w miejscowości Wielowieś swoją misję Założycielki. Jako pierwsza, razem z towarzyszkami, poświęcała się służbie chorym wieśniakom, zarówno tym przebywającym w swoich domach, jak też tym, którzy przychodzili do klasztoru. Wkrótce potem zaczęła katechizować dzieci, młodzież i dorosłych, jak też nauczać w szkole parafialnej. Dzięki otrzymywanym darom, jak też ludziom, którzy szybko zaczęli doceniać działalność Sióstr, budowano nowy klasztor. Dnia 8 sierpnia 1861 r. otworzyła nowicjat. W 1868 r. otrzymała zatwierdzenie diecezjalne Zgromadzenia, zaś w 1885 r. Dekret Pochwalny ze strony Stolicy Świętej.

Roztropnie i gorliwie działała na rzecz Zgromadzenia, które założyła w celu ewangelizowania i pomocy ludziom najniższego stanu, umacniając je i rozwijając. Troszczyła się pilnie o formację Sióstr, aby dojrzewały w wierze, znosiły niewygody, były gorliwe w posłudze apostolskiej i pełne zapału w życiu duchowym. Na krótko przed śmiercią napominała je, aby odznaczały się bezinteresownością i miłością służąc biednym oraz doskonaliły się w pokorze, miłości, posłuszeństwie, modlitwie i milczeniu. Wychowywała swoje duchowe córki słowem, a przede wszystkim zaś świadectwem świętego życia. To, czego uczyła, sama wykonywała i jako wierna uczennica Chrystusa wybrała drogę Ewangelii, rozwijając pilnie, wytrwale oraz radośnie cnoty chrześcijańskie.

Oświecana nieustannie światłem wiary, nadziei i miłości, traktowała wolę Bożą i dobro bliźniego jako najwyższe dobro. Umacniana także ufnością w Bożą Opatrzność, znosiła utrapienia, zazdrość i przeciwności oraz przyjmowała trudności jako środek oczyszczający duszę. Sprawiedliwa i wolna wobec Boga i ludzi, gardziła zaszczytami ziemskimi, była przykładem posłuszeństwa, czystości i ubóstwa. Swoje zjednoczenie z Bogiem, jak i apostolat, karmiła modlitwą i gorliwą pobożnością eucharystyczną, którą chciała przekazać Zgromadzeniu. Eucharystia bowiem była dla niej szczytem życia duchowego i jej rozkoszą. Owocnie uczestniczyła w Najświętszej Ofierze, odżywiając się Słowem Bożym i Ciałem Chrystusa; długie godziny przebywała przed Najświętszym Sakramentem i adorowała go do późna w nocy. Odznaczała się szczególną pobożnością wobec Bożej Rodzicielki, którą uważała za Mistrzynię w podążaniu za Chrystusem. Bardzo miłowała modlitwę różańcową. Umierając tymi słowami pouczała Siostry: „Miejcie nabożeństwo tkliwe, dziecięce do Matki Najświętszej - to Opiekunka nasza szczególniejsza. Niech to Zgromadzenie odznacza się tym podwójnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu i do Matki Najświętszej.”. Z tych pobożnych praktyk czerpała ufność, pokój i męstwo, zarówno w pomyślności, jak i przeciwnościach, w zdrowiu i chorobach, które cierpliwie znosiła. Z Boża pomocą dotarła do końca swoich dni, wypełniając wszystkie sobie powierzone obowiązki. Pan powołał ją do siebie w dniu 18 marca 1887 r., we wigilię uroczystości św. Józefa. Zgodnie z jej prośbą została pochowana w ogrodzie klasztornym, za kaplicą, blisko Tabernakulum.

Sława świętości, która towarzyszyła Słudze Bożej za życia, trwała po jej śmierci. Dlatego Arcybiskup Przemyski obrządku łacińskiego przeprowadził proces diecezjalny w latach 1988-1989. Jego moc prawna została potwierdzona przez tę naszą Dykasterię dekretem wydanym 14 lutego 1992 r. Po sporządzeniu pozycji, rozpatrzono według norm, czy Sługa Boża osiągnęła cnoty w stopniu heroicznym. Dnia 28 września 2004 r. odbył się, z pozytywnym rezultatem, Kongres Specjalny Konsultorów Teologów. Dostojni Kardynałowie i Biskupi, w czasie Sesji Zwyczajnej dnia 14 grudnia tego samego roku, po przedłożeniu sprawy przez Ks. Arcybiskupa Piotra Jerzego Nesti C.P., zasłużonego Arcybiskupa Camerino – San Severino Marche w Prowincji Piceno, uznali, że Sługa Boża osiągnęła stopień heroiczny cnót teologicznych i związanych z nimi cnót kardynalnych.

Po sporządzeniu przez niżej podpisanego Kardynała Prefekta dokładnej relacji dla Ojca Świętego Jana Pawła II, Jego Świątobliwość, przyjmując i uznając za ważne vota Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, polecił, aby został sporządzony Dekret o heroicznych cnotach Sługi Bożej. Gdy dokonano tego zgodnie z przepisami prawa, Ojciec Święty wezwał do siebie niżej podpisanego Kardynała Prefekta oraz Ponensa sprawy i mnie, Sekretarza Kongregacji, jak też innych wzywanych zgodnie ze zwyczajem i w ich obecności uroczyście oświadczył, że gdy chodzi o rozpatrywaną sprawę i jej cel, to Sługa Boża Maria Kolumba Białecka (w świecie: Róża Filipina), Założycielka Zgromadzenia Sióstr Trzeciego Zakonu św. Dominika, praktykowała w stopniu heroicznym cnoty teologiczne wiary, nadziei i miłości Boga i bliźniego, jak też związane z nimi cnoty kardynalne: roztropności, sprawiedliwości, wstrzemięźliwości i męstwa. Ojciec Święty polecił opublikować ten Dekret i umieścić go w aktach Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

​ Wydano w Rzymie, dnia 20 grudnia 2004 roku
JOSEPHUS Kard. SARAIVA MARTINS
Prefekt
/pieczęć Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych/
EDUARDUS NOWAK
Arcybiskup tytularny Lunensis
Sekretarz