Początki Amerykańskiej Prowincji Niepokalanego Poczęcia datowane są na rok 1909, czyli blisko 50 lat od założenia Zgromadzenia Sióstr św. Dominika. To właśnie wtedy ks. Józef Weber, już jako zmartwychwstaniec pracujący pośród amerykańskiej Polonii, oficjalnie przedstawił jej potrzeby i wyraził nadzieję na współpracę z siostrami. Pierwsze dwie siostry Celestyna i Teofila dotarły na kontynent Amerykański w 9 maja 1925 roku. Ich bezpośrednim zadaniem było znalezienie odpowiedniego miejsca oraz zabezpieczenie finansowe dla przyszłej misji.
Jak podają kroniki, pierwsze lata posługi w USA naznaczone były wieloma wyzwaniami i nieoczekiwanymi trudnościami (Kroniki domu zakonnego w Chicago). W tym czasie siostry nieustannie modliły się o siły i wytrwałość powierzając się wstawiennictwu Niepokalanego Serca Maryi. Opatrznościowo, 8 września trzy lata później, tj. 1928 r., w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, kolejne siostry rozpoczęły podróż do Ameryki. Były to s. Leona, s. Ignacja i s. Felicyta. Przebrnąwszy przez problemy finansowe i wizowe związane z podróżą, 20 września 1928 roku dotarły szczęśliwie do Chicago. Jak większość imigrantów tego okresu, pierwsze dominikanki przybyły do USA niezwykle ubogie materialnie. Ich jedynym – i ostatecznie skutecznym – bogactwem była wiara, że to Bóg je prowadzi. Jak same napisały, często przywoływały słowa Katarzyny ze Sieny: „Jeśli będziesz myślała o Mnie, ja będę również myślał o tobie”. Ufność w Bożą Opatrzność wyznaczała kolejne kroki na nowym lądzie.


Pierwszym z jej licznych owoców było zaproszenie sióstr w okolice Chicago przez ks. Stanisława Bonę, późniejszego biskupa Green Bay w stanie Wisconsin. Od samego początku siostry zajmowały się edukacją we wspaniale rozwiniętym wtedy systemie szkół katolickich. Niemniej znalezienie mieszkania było sprawą trudną. Przez jakiś czas siostry korzystały nawet z gościnności innych dominikanek (Dominican Sisters of Racine). Później wynajmowały domy przy Kedvale Street blisko Addison czy też Marshall Boulevard w Chicago. Niestety, opłacanie wynajmu okazało się być tak dużym wydatkiem, że siostry zmuszone były kwestować. I tym razem Opatrzność wsparła wysiłki sióstr. Widząc ofiarność pracy na rzecz edukacji, Polacy utworzyli fundację wspierającą dzieło dominikanek Matki Kolumby. Dzięki ich wsparciu po raz pierwszy zaczęła pojawiać się nie tylko wizja, ale i możliwość realizacji planów na zakup własnej posesji dla przyszłego rozwoju. Lata Wielkiej Depresji 1929-33 tymczasowo powstrzymały realizację inwestycji.
Naturalną konsekwencją maryjnej duchowości dominikanek było zawierzenie wszelkiej działalności apostolskiej Niepokalanemu Poczęciu. Wiara i zaufanie, ciężka praca i oddanie bardzo szybko, bo już po miesiącu od wynajęcia pierwszego domu, zaczęły owocować napływem powołań. Po wielu zmaganiach urzędowych 3 lutego 1931 r. Stolica Apostolska wydała pozwolenie polskiej wspólnocie na otwarcie nowicjatu w Stanach Zjednoczonych. Tego samego roku, na uroczystość św. Katarzyny ze Sieny cztery pierwsze postulantki zostały obleczone w habit św. Dominika i rozpoczęły kanoniczy nowicjat. Pół roku później, już w październiku, kolejne siedem kandydatek rozpoczęło postulat. W roku 1932 wspólnota rozrosła się aż do 14 sióstr. W jej skład wchodziły: cztery profeski o ślubach wieczystych, cztery o ślubach czasowych oraz pięć nowicjuszek i postulantka. W czasie liczebnego wzrostu siostry równie intensywnie angażowały się w dzieło różnorakich posług i ewangelizacji. W roku 1933 po raz kolejny podjęto decyzję odnośnie nowej, własnej misji, którą zrealizowano trzy lata później. Zakupiona parcela rolnicza znajdowała się w Justice w stanie Illinois, na południowy zachód od Chicago. Na początek zaadoptowano budynki rolnicze na potrzeby pełnionych dzieł, głównie opieki nad osobami chorymi po hospitalizacji. W roku 1937 wybudowano pierwszy nowoczesny i ognioodporny budynek. Dzieło opieki nad starszymi osobami prowadzone przez siostry Dominikanki na przestrzeni lat stało się wzorcowym do tego stopnia, że gdy w latach 60-70 zaczęto rozwijać państwową sieć podobnych instytucji to siostry z Justice były konsultowane jako modelowa placówka. Do dzisiaj pobliski college medyczny kieruje do domu w Justice przyszły personel medyczny na kierunkowe praktyki. Sukcesy opiekuńcze doprowadziły do rozwoju dzieła na przedmieściach Chicago i konieczność rozbudowy w latach 60-tych.


W czerwcu 1951 roku Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego przyznała siostrom w USA statut prowincji. Patrząc na historię wiary i Bożych zbiegów okoliczności w sposób naturalny za tytuł patronalny Prowincji przyjęto Niepokalane Poczęcie. Najnowszy rozwój Amerykańskiej kolebki Sióstr Dominikanek to trzypiętrowy budynek wybudowany w latach 2003-2005. To dopiero w tych latach udało się zrealizować marzenie pionierek o własnym klasztorze, teraz już również Domu Prowincjalnym. Budynek służy nie tylko za długo oczekiwany klasztor, ale również jako dom rekolekcyjny oraz wznowione po latach miejsce formacji dla rodzimych kandydatek. Dom Prowincjalny został poświęcony 8 grudnia 2004 roku przez biskupa pomocniczego diecezji Chicago Tomasza J. Paprockiego dokładnie w 150 rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.

Od momentu przyjazdu sióstr w 1925 roku Prowincja rozrosła się o kolejne fundacje w Milwaukee, Wisconsin (1945), Calgary, Alberta, Kanada (1968), Mountain Home, Arkansas (1996) oraz Columbus, Ohio (2013). Prowincja jest owocem modlitwy, wiary i pracy sióstr, które przybyły do Ameryki, by niezachwianie głosić Ewangelię w duchu Matka Kolumby Białeckiej.