---

Czy warto się wpatrywać w osoby, które żyły wiele dziesiątek czy setek lat temu? I czy nam współczesnym jest potrzebna religijna literatura minionych epok, przesycona baśniowością, naiwną wiarą i archaicznymi zwrotami? Spróbujmy! Lektura pism Katarzyny ze Sieny - Świętej z XIV-wiecznej Italii – zdaje się potwierdzać trafność stwierdzenia, że „słowa mistyków są echem słowa Bożego, a raz przekazane stają się na zawsze bogactwem Kościoła”, by lepiej przeżywać współczesność: historię, w którą wkracza Bóg przemieniając zarówno człowieka, jak i świat, w którym on żyje. Katarzyna to Święta wielkich kryzysów światowych, wielkich zakrętów historii Kościoła, – pisał arcybiskup Bordeaux P. Richaud - Święta tych, którzy kochając Chrystusa, mają nieprzyjaciół wewnętrznych i zewnętrznych. Któż ich nie ma?

Katarzyna mająca w sobie „coś” tajemniczego, fascynującego, przykuwającego uwagę, zaciekawia i inspiruje. Nie jako ta, której miejsce jest w legendzie, bo chciała zdobyć i zmienić świat naiwnym uczuciem – ale jako kobieta umiejąca żyć słowem Boga, wiarą i miłością prawdy w konkretnych warunkach historycznych.

Pierścień

„… Boża Rodzicielka ujęła swą najświętszą dłonią prawicę Katarzyny i wyciągnęła ją do Syna prosząc, aby raczył ją sobie poślubić w wierze. Jednorodzony Bóg łaskawie wyraził zgodę i podał Katarzynie złoty pierścień ozdobiony wokół czterema perłami, zaś na samym środku pierścienia błyszczał przepiękny diament […]. Widzenie zniknęło, ale pierścień na jej palcu pozostał już na zawsze. Jednak inni go nie widzieli…” Legendy dominikańskie

Wiedzieć kim się jest. Po co się żyje. Podjąć decyzję i być wiernym. Mieć pewność. Przyjąć wybór. Zrozumieć powołanie. Znaleźć sens. Rozpoznać zadanie. Odpowiedzieć. Pójść własną drogą.

Katarzyna powiedziała o Bogu, że On jest Tym, który daje człowiekowi wolę i zdolność, możność i umiejętność służenia – więc bycia dla…, dziś powiedzielibyśmy: proegzystencji; bo być chrześcijaninem oznacza przejść od bycia dla siebie ku byciu dla innych. W zasadzie dla wyraża się podstawowe przykazanie chrześcijańskiej egzystencji. Zrezygnuj z koncentracji życia na własnym ja. Bądź jak Jezus – cały dla Ojca, cały dla nas. Sieneńska Święta podpowiada: „Kochamy, bo jesteśmy najpierw pokochani przez samą Miłość, a mając duszę stworzoną i przeznaczoną do miłości – nie możemy żyć inaczej”.

Zatem: pomyśl o drodze życia toskańskiej Świętej i o swoich decyzjach. Twoich wyborach, twoim szlaku. Twoim powołaniu, twojej wierności.

Trzyletni okres wewnętrznego wyciszenia i modlitwy – gdy dokonały się mistyczne zaślubiny Katarzyny z Jezusem – obfitował w pełne miłości czyny Dominikanki wobec chorych, biednych i pogardzanych. Chrystus zaprosił Katarzynę do wyjścia z przestrzeni modlitwy, by uczestniczyła w życiu rodziny, miasta, a w końcu i świata. I ona nie tylko stanęła gdzieś na uboczu, ale z pasją zajęła się wszystkimi potrzebującymi pomocy materialnej lub moralnej. Potem godziła skłócone rody Sieny, następnie partie polityczne, wreszcie znalazła się w centrum trudnych konfliktów miast włoskich buntujących się przeciw zarządzeniom papieskich legatów. W następnym roku wyruszyła do Florencji, potem do Pizy i Lukki, by przeszkodzić w przystąpieniu tych miast do Ligi Antypapieskiej a jednocześnie zachęcić do udziału w krucjacie do Ziemi Świętej. W 1376 roku odbyła podróż najdłuższą, do Awinionu, gdzie przebywał papież Grzegorz XI – jemu przedstawiła myśli dotyczące reformy Kościoła oraz konieczności powrotu papieża do Rzymu. Wrócił. Gdy na następcę świętego Piotra wybrano gwałtownego Urbana VI, wkrótce zaczęła się wielka schizma zachodnia.

Ostatnie miesiące - Katarzyna cierpi i ofiaruje swe życie za Ojca świętego i Kościół. Umiera mając zaledwie 33 lata. Rajmund z Kapui na nagrobku Katarzyny umieszcza napis: „wzięła na siebie ciężar umierającego świata”.

Mówiła prawdę bez lęku, z miłością. Niosła pokój, pojednanie, zgodę.

Często nie wywiązujemy się z „długu miłości” do Boga i do człowieka – a Bóg nie żąda niczego innego. Nie ma dla nas innego zadania. Wszystkich wzywa – w każdym czasie, w każdym miejscu, w każdym stanie – do miłości, która „cierpliwa jest, łaskawa jest…” - „jest to obowiązek każdego stworzenia obdarzonego rozumem. Nikt nie może się od niego uchylić mówiąc: mam zajęcia, dzieci, tysiące trosk na świecie, więc uchylam się i nie mogę iść tą drogą. Łatwa to rzecz, bo nic nie jest tak łatwe, tak przyjemne, jak miłość. Nie żądam od was niczego innego, tylko miłości i ukochania Mnie i bliźniego.” – mówi Bóg do Dominikanki.

Zatem: co cię angażuje, czego chcesz? Jakie jest twoje zadanie, misja? Co jest twoją pasją?