Matka Kolumba Białecka pozostawiła nam takie słowa: Zakonnica powołana do odbicia w sobie trzech wielkich rysów Jezusa Chrystusa, tj. ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, powinna jeszcze odwzorować na sobie czwarty, a jest nim miłość bratnia. Owa miłość bratnia odnosi się do wspólnoty, która jest jednym z filarów duchowości dominikańskiej.
Gdy św. Dominik zastanawiał się, jaką regułę wybrać dla swoich braci, zdecydował, że będą oni żyli według Reguły św. Augustyna – na wzór pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Tak więc życie wspólne należy do samej istoty życia dominikańskiego. Życie wspólne to jednak nie tylko mieszkanie pod jednym dachem z siostrami.


W codzienności ważne są trzy elementy. Pierwszym z nich jest wspólna modlitwa. Liturgia dominikańska jest sama w sobie tak piękna i bogata, że podnosi ducha do Boga. Nie chodzi jednak o samo tylko piękno. Oczywiście ważne jest, żeby zaangażować się całym sercem, ale nie zawsze jest możliwe, żeby wszystko wyśpiewać i sprawować jednakowo uroczyście. Mimo to wiele sióstr doświadcza tego, że wspólnota „niesie” je na modlitwie, gdy same czują utrudzenie codzienną pracą. Innym razem to one swoją modlitwą „niosą” te, które są słabe.

Drugim elementem jest wspólnota stołu. To prawdziwa lekcja wspólnoty. Cieszenie się darami Bożymi i wdzięczność za nie. Przy stole również uczymy się troski o innych, gdy zwracamy uwagę, czy komuś czegoś nie brakuje i dzielimy się tak, by nikt nie wyszedł z posiłku głodny.


Jednak największym wyzwaniem życia wspólnego jest rekreacja, czyli codzienny czas spędzany z siostrami. Wziąwszy pod uwagę, że nie wybieramy sobie wspólnot, może się zdarzyć, że spotkają się siostry, którym – łagodnie mówiąc – nie po drodze ze sobą. Rekreacja wtedy jest miejscem przezwyciężania siebie, by wysłuchać drugiej osoby i okazać jej zainteresowanie.

Znacznie częściej jednak jest tak, że wspólne żarty, śmiech, a także praca umacnia wspólnotę i cementuje ją wewnętrznie. Wspólnota jest wtedy miejscem, do którego wraca się z radością po trudach apostolstwa, by dzielić się doświadczeniem, szukać nowych dróg, czy po prostu pobyć z siostrami. Aby tak było, potrzebne jest zaangażowanie każdej siostry, bo przecież wszystkie tworzymy wspólnotę.


Można powiedzieć, że w niebie szczęściem świętych są relacje: relacja z Bogiem, a także z innymi świętymi. Mówimy przecież o communio sanctorum – wspólnocie świętych. Przez życie zakonne uczymy się, jak te relacje budować.

Nie ma przecież lepszego sprawdzianu miłości do Boga, jak nasze odniesienie do tych, którzy są najbliżej nas. Matka Kolumba mówiła siostrom: Gdzie miłość - tam dobrze. Te słowa prowadzą nas pięknymi drogami budowania przyjaźni z Bogiem i innymi ludźmi.