Wyruszyć w drogę – Aspirat

Jak każdy dar, powołanie trzeba „rozpakować”. A zatem … czas wyruszyć w drogę. Pierwszy krok to aspirat. W okresie od 6 do 12 miesięcy ta pierwsza wspólnota staje się swoistym laboratorium. Studium, modlitwa, praca oraz praktyka życia chrześcijańskiego będą testowały prawdziwość dominikańskiego powołania. Kluczowa kwestia tego etapu brzmi: czy znaki powołania, które odkrywam współgrają z moją zdolnością do ich praktycznego przeżywania we wspólnocie.
parallax background

Prostota środków – Postulat

Biała bluzka i czarna spódnica zewnętrznie charakteryzują etap postulatu. Ma to dwa cele. Po pierwsze są publiczną deklaracją kontynuowania drogi. Po drugie, sygnalizują gotowość do życia w prostocie środków i niewyszukanego stylu życia. Chrystus – jego centrum – ma stawać się punktem wyjścia i odniesienia w myśleniu i działaniu powołanego. A zatem najbliższy rok formacji to czas intensywnego życia Ewangelią, włączenia się w rytm modlitwy i pracy wspólnoty, a także studium jej historii, duchowości i zwyczajów. Równoczesne zgłębianie teologii powołania i różnych jego przejawów ma doprowadzić do świadomego i wolnego wyboru drogi konsekracji.

Oblubieńczość – Nowicjat

Nowicjat przyrównać można do narzeczeństwa. Rozpoczyna się on obłóczynami czyli przyjęciem dominikańskiego habitu i tymczasowo białego welonu oraz imienia zakonnego. Tak jak narzeczeni intensywnie wypracowują kształt swojego małżeństwa po to, by ostatecznie przypieczętować je sakramentem, tak samo nowicjuszki żyją radami ewangelicznymi, by po 12 miesiącach móc je ślubować. Nowicjat jest intensywnym okresem odkrywania, że Bóg kocha jak Oblubieniec (Pnp). Pomaga w tym kontemplacja, wyciszenie oraz zgłębianie teologii ślubów zakonnych. Na tym etapie ważne jest by przyjąć i rozkochać się w charyzmacie dominikańskim przekazanym przez Kolumbę Białecką, Założycielkę Zgromadzenia (1838-1887). Gotowość, by żyć wyłącznie dla miłości Boga zostanie przypieczętowana ślubami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa na jeden rok. Od tego momentu siostra staje się pełnoprawnym członkiem Zgromadzenia.

Miłość w praktyce – Juniorat

Wraz z przyjęciem czarnego welonu wyrażającego konsekrację rozpoczyna się tak zwany juniorat, czyli etap ślubów czasowych. Przez najbliższe 6 do 9 lat siostry wrastają w Zgromadzenie co potwierdzają ślubami ponawianymi na okres 1, 2 lub 3 lata. Formacja tego okresu dokonuje się przez praktykę czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, życie we wspólnocie, formację intelektualną, profesjonalną i duchową. Celem junioratu jest pogłębienie tożsamości dominikańskiej, która ostatecznie ma się dobrowolnie wyrazić w ślubach wieczystych. Pierwszy i ostatni rok junioratu przeżywa się we wspólnocie formacyjnej, podczas gdy pozostałe we wspólnotach apostolskich.

Ostatnie przygotowanie – Śluby wieczyste

Na rok przed ślubami wieczystymi siostry junioratu zjeżdżają się do domu macierzystego w Wielowsi-Tarnobrzegu. Najbliższe miesiące będą swoistą rewizją dotychczasowej historii powołania i jego realizacji. Ważny jest powrót do początków dominikańskiej przygody; refleksja nad 6-9 latami życia we wspólnocie; wyciąganie wniosków z zaangażowania w aktywne apostolstwo łączone z formacją intelektualną i zawodową. A wszystko po to, by na nowo, dojrzalej niż na początku, rozeznać czy ta biało-czarna konsekracja jest rzeczywiście moją drogą. Pomocą jak zawsze jest wspólnota, studium, modlitwa i towarzyszenie formatora. Jeśli odpowiedź na zaproszenie z początku drogi rezonuje tak samo intensywnie, siostra wybiera dominikańskość tym razem: DO ŚMIERCI.
parallax background

Akt Profesji

Dla większej chwały Boga ślubuję do śmierci żyć w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie według Konstytucji Zgromadzenia Sióstr św. Dominika. Całym sercem oddaję się mojej rodzinie zakonnej postanawiam z pomocą łaski Ducha Świętego i za wstawiennictwem św. Dominika i św. Katarzyny Sieneńskiej dążyć do doskonałej miłości służąc Bogu i Kościołowi.

Śluby wieczyste to moment ostatecznego i wiążącego wyboru Chrystusowego stylu życia. Wypowiadając „do śmierci” decydujemy się również wziąć odpowiedzialność za tę część Kościoła Powszechnego, którą jest wspólnota Sióstr Dominikanek, jej specyficzna misja i rola. Aktywne włączanie się w dzieła apostolskie, gotowość do posługi wszędzie, nawet poza granicami ojczyzny, otwartość na nowe wyzwania czasów i Ducha to cechy charakterystyczne i praktykowane bezkompromisowo przez Dominikanki. Czynimy to zawsze z radością, twórczo i odważnie, bo ufamy Bogu. Kontemplacja w działaniu popycha nas do szukania i głoszenia Boga-Prawdy pośród najbardziej potrzebujących materialnie, intelektualnie i duchowo. W trosce o zbawienie dusz Dominikanka rozdaje swoje siły na ile i jak długo to możliwe.

Na łonie wspólnoty – Dominikanka na zawsze

Wiek emerytalny osiąga większość z nas, ale nie koniecznie emeryturę. Dominikanka do śmierci pozostaje czynnym członkiem Zgromadzenia. Siostry starsze i dotknięte chorobą nadal pozostają duchowo aktywne przez modlitwę, ofiarę i wielorakie wsparcie, którego nie szczędzą na rzecz wspólnej misji. Siostrzana więź nie zrywa się również w chwili śmierci. W tradycji dominikańskiej codziennie nie tylko modlimy się za zmarłych, ale również ufnie oczekujemy ich wsparcia. Gdy w chwili ślubów powierzamy się „do śmierci” Zgromadzeniu, to Zgromadzenie zobowiązuje się, by przenieść nas ponad śmierć, ku wieczności.
parallax background